Αυτοτιμωρούμαι;Τι συμβαίνει;

Παρατηρούμε συχνά στους εαυτούς μας ή στους γύρω μας αυτοκαταστροφικές συμπεριφορές που μοιάζουν αδικαιολόγητες. Γνωρίζουμε πως βλάπτουμε με κάποιες πρακτικές την ψυχική και σωματική μας υγεία..Για παράδειγμα το τσιγάρο, η σύναψη τοξικών σχέσεων, το αλκοόλ, η αρνητικότητα κ.α. Ίσως οφείλετε στην ενεργοποίηση ενός τραύματος τραύματος που... δημιουργείται συνήθως μεταξύ ενός και τριών ετών, με το γονέα που είχε τη φροντίδα της φυσικής ανάπτυξης, κυρίως τη μητέρα. Έλλειψη ελευθερίας. Αίσθημα ταπεί­νωσης από τον έλεγχο αυτού του γονέα.
Τα παιδιά που βιώνουν ταπείνωση θα δημιουργήσουν το προσωπείο του μαζοχιστή. Στο μαζοχισμό αποδίδεται η ιδιότητα της απόλαυσης και ικανοποίησης κάποιου μέσα από τον δικό του πόνο. Τις περισσότερες φορές, οι μαζοχιστές δεν έχουν επίγνωση ότι επιζητούν τον πόνο και την ταπείνωση. Καταφέρνουν να τιμωρούν τον εαυτό τους, πριν αυτό το κάνει κάποιος άλλος. Αν και σας έχω αναφέρει ότι η ταπείνωση ή η ντροπή που βιώνει ένας μαζοχιστής αφορά κυρίως το «έχειν» και το «πράττειν», μπορεί να προχωρήσει ακόμη περισσότερο και να γίνει ακριβώς όπως θα τον ήθελαν οι άλλοι. Ωστόσο, αυτό που θα ενεργοποιήσει το τραύμα της ταπείνωσης εξαρτάται από το τι κάνουν ή δεν κάνουν. Έχω επίσης παρατηρήσει ότι το να κάνεις και να έχεις πράγματα, είναι ένας τρόπος να αντισταθμίζεται ο πόνος του τραύματος.
Οι μαζοχιστές επιδιώκουν να αποδεικνύουν στον εαυτό τους ότι είναι δυνατοί και έχουν τον έλεγχο έτσι εξελίσσονται σε ή είναι άτομα και αναλαμβάνουν να κάνουν πολλά. Αυτός είναι ο λόγος που διαμορφώνουν μεγάλη πλάτη ώστε να μπορούν να βάλουν πολλά. Ας πάρουμε για παράδειγμα μια γυναίκα θέλοντας να έχει ευχαριστημένο τον άντρα της, δέχεται να μένει η πεθερά της μαζί τους. Έπειτα από λίγο καιρό, η πεθερά αρρωσταίνει και αυτή πιστεύει ότι έχει υποχρέωση να τη φροντίσει. Οι μαζοχιστές έχουν το ταλέντο να μπλέκονται σε καταστάσεις στις οποίες θα πρέπει να φροντίζουν τους άλλους.
Οι μαζοχιστές δείχνουν να επιδιώκουν τον πλήρη έλεγχο των καταστάσεων, αλλά η ανάγκη τους αυτή, να ελέγχουν, ουσιαστικά κινητοποιείται από το φόβο τους μήπως νιώσουν ντροπή για τα αγαπημένα τους πρόσωπα ή για τον εαυτό τους. Για παράδειγμα, μια μαζοχίστρια μητέρα επιθυμεί να ελέγχει τον τρόπο με τον οποίο ντύνονται τα παιδιά της ή ο σύντροφός της, την εμφάνιση και την καθαριότητά τους. Αυτή η μητέρα επίσης θέλει τα μικρότερα παιδιά της να διατηρούνται καθαρά και αν αυτό δεν συμβαίνει, αισθάνεται ντροπιασμένη ως μητέρα.
Οι μαζοχιστές, άντρες και γυναίκες συχνά επιδιώκουν να έχουν δεσμούς με τη μητέρα τους θα κάνουν τα πάντα για να μη νιώσει ντροπιασμένη η μητέρα τους εξαιτίας τους. Οι μητέρες έχουν δυνατό δεσμό με τα μαζοχιστικά παιδιά τους, αν και δεν το καταλαβαίνουν και δεν γίνεται σκόπιμα. Οι μαζοχιστές θεωρούν ότι η μητέρα τους αποτελεί γί αυτούς πραγματικό βάρος, και αυτό τους δίνει μια επαρκή δικαιολογία να δημιουργήσουν μια «στέρεη πλάτη». Αυτός ο δεσμός μπορεί να συνεχιστεί και μετά το θάνατο της μητέρας. Οι μαζοχιστές συχνά αισθάνονται ανακούφιση ή απελευθέρωση όταν η μητέρα τους πεθάνει, γιατί της είχαν επιτρέψει να περιορίσει την ελευθερία τους. Είναι αλήθεια ωστόσο ότι αισθάνονται και ντροπή γι? αυτό το αίσθημα της ανακούφισης. Μόνο όταν το τραύμα της ταπείνωσης θεραπευτεί, περιορίζεται και η επιρροή της μητέρας.
Άλλοι, πάλι, επιθυμούν τόσο πολύ το δέσιμο με τη μητέρα τους, που όταν αυτή πεθάνει, αντί να αισθανθούν απελευθερωμένοι, μπορεί να αναπτύξουν ξαφνικά δυνατό αίσθημα αγοραφοβίας.
Αισθάνονται συχνά ντροπή για τον εαυτό τους και τους άλλους ή έχουν φόβο μήπως ντροπιάσουν τους άλλους. Δεν τους αρέσει να επισπεύδουν, γνωρίζουν τις ανάγκες τους, αλλά δεν τις ικανοποιούν. Αναλαμβάνουν πολλά. Ελέγχουν τις καταστάσεις ώστε να αποφεύγουν τον εξευτελισμό. Πιστεύουν ότι είναι βρόμικοι, άκαρδοι, κατώτεροι των άλλων. Νιώθουν την ανάγκη δημιουργούν δεσμούς. Είναι βέβαιοι ότι δεν είναι ελεύθεροι γιατί το «να είναι κανείς ελεύθερος» σημαίνει ότι «είναι άνευ ορίων». Αν είναι δίχως όρια, φοβούνται ότι θα καταλήξουν σε υπερβολές. Παίζουν το ρόλο της μητέρας.
Είναι υπερευαίσθητοι. Τιμωρούν τον εαυτό τους, νομίζοντας ότι έτσι τιμωρούν τους άλλους. Θέλουν να έχουν αξία. Αισθάνονται αηδία. Είναι φιλήδονοι άλλα ντρέπονται στο σεξουαλικό επίπεδο και δεν ικανοποιούν τις ανάγκες τους. Αποζημιώνουν και ανταμείβουν τον εαυτό τους με το φαγητό.
0 μεγαλύτερος φόβος είναι η ελευθερία.
(Lise Bourbeau,''Θεράπευσε τα τραύματα σου'').
ΠΗΓΗ http://www.psixologikosfaros.gr