O απόλυτος έλεγχος πάνω σε ένα άλλο ανθρώπινο πλάσμα δεν είναι ούτε εφικτός ούτε επιθυμητός. Και είναι πάντα καταστροφικός.
Ένας από τους μεγαλύτερους μύθους που αφορούν την αγάπη θέλει δύο
ανθρώπους που αγαπιούνται αληθινά να είναι συνέχεια μαζί, να ακολουθούν
το ίδιο μονοπάτι, να έχουν τους ίδιους στόχους και τα ίδια ενδιαφέροντα,
οι ζωές...
τους είναι αιώνια συνυφασμένες και η κάθε στιγμή του ενός
μακριά από τον άλλο να μοιάζει με αιωνιότητα. Ακόμα κι αν αυτό ήταν
δυνατό, εμένα μου φαίνεται τρομερά ανιαρό.
Είναι πολύ φυσικό να θέλουμε να μοιραζόμαστε πράγματα
ή τη ζωή μας με το/τη σύντροφο μας, να θέλουμε να νιώθουμε δεμένοι και
προστατευμένοι. Αυτό γίνεται πρόβλημα μόνο όταν η αγάπη μετατρέπεται σε
πλήρη και αποκλειστική απασχόληση. Όσοι επικεντρώνουν την αγάπη τους σε
ένα μόνο πρόσωπο έχουν πρόβλημα σχέσεων γενικά.
Θα έπρεπε να είναι ανακούφιση μάλλον παρά απειλή το
να ανακαλύπτουμε πως εκείνοι που αγαπάμε έχουν την ικανότητα να αγαπούν
κι άλλους ανθρώπους και να αγαπιούνται. Θα έπρεπε να είμαστε ευγνώμονες
που έχουν ενδιαφέροντα πέρα από εμάς, που είναι αυτάρκεις και
αυτοδύναμοι.
Είμαστε πραγματικά ικανοί να αγαπάμε πολλούς
ανθρώπους ταυτόχρονα, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι μειώνεται εκείνο που
έχουμε να δώσουμε. Στην πραγματικότητα, όσο περισσότερε εμπειρίες αγάπης
έχουμε, είτε στο παρελθόν είτε στο παρόν, τόσο περισσότερα κομίζουμε
στην προσωπική μας σχέση.
H αγάπη δεν ξεθωριάζει όταν μοιράζεται* μάλλον γίνεται πιο φωτεινή, και σίγουρα βελτιώνεται με την πείρα.
|
Και σταθείτε ο ένας πλάι στον άλλο, αλλά όχι
υπερβολικά κοντά’ διότι οι κολόνες του ναού στέκουν χωριστές, και η
βελανιδιά με το κυπαρίσσι δε φυτρώνουν το ένα στη σκιά του άλλου.
– Kahlil Gilbran |
Leo Buscaglia Γεννημένοι να αγαπάμε εκδ. Λιβάνη
ΠΗΓΗ https://sciencearchives.wordpress.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου