Μία εργασία βασισμένη στα ντοκιμαντέρ “What the bleep do we know!?” και “What the bleep! Down the rabbit hole”
(εισαγωγή)
Θρησκεία και Επιστήμη Ξανά Μαζί, Ένας “Ιερός Γάμος”
Ερευνώντας το γνωστικό αντικείμενο...
της θρησκείας και της επιστήμης στον 21ο αιώνα, κατανοούμε πως τόσο η θρησκεία, όσο και η επιστήμη, φτάνουν να συμπορευτούν σε δύο σημαντικά ζητήματα της ανθρωπότητας: την αναζήτηση της Γνώσης και την αναζήτηση του Θεού.
Οι αρχαίοι Σουμέριοι λάτρευαν διάφορους θεούς και οι ιερείς των ναών τους, ήταν ταυτόχρονα επιστήμονες και γραμματείς. Στην αρχαία Ελλάδα, υπήρχαν οι φιλόσοφοι, οι οποίοι ασχολήθηκαν με υπαρξιακά ζητήματα κι ανέπτυξαν τις επιστήμες και την ανθρώπινη ηθική. Αρκετά χρόνια μετά, στη μεσαιωνική Ευρώπη, η εκκλησία είχε κατακτήσει την απόλυτη εξουσία. Όριζε βασιλείς, κατείχε κλήρο αλλά και παρείχε την τότε αποδεκτή εκδοχή της αλήθειας τόσο για φιλοσοφικά, όσο και για επιστημονικά ζητήματα. Το θρησκευτικό δόγμα είχε μετατραπεί σε νόμο.
Παράλληλα όμως, η επιστήμη είχε κάνει σημαντική πρόοδο και αμφισβητούσε τον νόμο-δόγμα πως η Γη ήταν το κέντρο του σύμπαντος. Ο Nicolaus Copernicus, ο Giordano Bruno και ο Galileo Galilei, ήταν μόνον μερικά από τα γνωστά θύματα αυτής της αντιπαράθεσης.
Τελικά, φτάνοντας σε μία κατάσταση όπου η εκκλησία δεν μπορούσε πλέον να καταστείλει τη δράση κι εξάπλωση της επιστήμης, υπήρξε ένα πρωτοφανές σχίσμα στην ιστορία του ανθρώπου. Θρησκεία κι επιστήμη χωρίστηκαν και η κάθε μια έδωσε τη δική της εκδοχή για τη γνώση και την ανθρώπινη εξέλιξη. Κι ενώ ο Κοπέρνικος εφηύρε τον δυϊσμό, η εκκλησία ασχολήθηκε με τα αόρατα ζητήματα και η επιστήμη με τα ορατά. Τότε γεννήθηκε ο υλισμός και ως παιδί της επιστήμης, στην ουσία υπήρξε η εκδίκησή της πάνω στην επί αιώνες επιβολή της εκκλησίας, απαντώντας πως τα θεολογικά ζητήματα είναι μία παραίσθηση, κάτι ουτοπικό και πως πραγματικό είναι μόνον αυτό που γίνεται αντιληπτό με τις 5 αισθήσεις. Ενώ λοιπόν πριν από χιλιάδες χρόνια, θρησκεία κι επιστήμη συμβάδιζαν κι εξεφράζοντο από τα ίδια πρόσωπα, πλέον, στη μεσαιωνική Ευρώπη, ακολούθησαν ξεχωριστούς δρόμους.
Το αποτέλεσμα αυτών των δύο κοσμοαντιλήψεων που ποτέ δεν έβρισκαν κοινά σημεία, ήταν από τη μία η μηχανιστική-ντετερμινιστική θεώρηση του σύμπαντος (εκδοχή της επιστήμης) και από την άλλη, η εκκλησία “αφόρισε” την επιστήμη στέλνοντας τους άψυχους επιστήμονες στην κόλαση. Ο Δαρβίνος διατείνονταν πως ο άνθρωπος είναι απλώς το αποτέλεσμα μιας τυχαίας μετάλλαξης του DNA σε ένα ανούσιο σύμπαν.
Σημαντική διαπίστωση σε αυτή τη διένεξη, αποτέλεσε το γεγονός πως διάφοροι μελετητές της παλαιάς διαθήκης, θεώρησαν πως το βιβλίο της Γένεσης είχε γραφτεί για να αναλύσει κοσμογονικά δεδομένα, ενώ στην ουσία η Γένεση δεν γράφτηκε για αυτόν τον λόγο. Έτσι, αυτοί οι μελετητές προέβησαν αναγκαστικά σε εικασίες περί γενέσεως κόσμου, προσπαθώντας να δώσουν βάση στην υπόσταση του Θεού ως δημιουργού του σύμπαντος. Το αποτέλεσμα ήταν να αντιδράσει ο επιστημονικός κόσμος γιατί το κοσμογονικό μοντέλο που προωθούσε η εκκλησία ήταν απαράδεκτο για τα επιστημονικά δεδομένα. Έτσι, σταδιακά επήλθε μία διένεξη μεταξύ θρησκείας κι επιστήμης γιατί η πρώτη, χωρίς το κατάλληλο γνωστικό υπόβαθρο, ασχολήθηκε αποτυχημένα με ένα γνωστικό αντικείμενο της επιστήμης και ταυτόχρονα προσπάθησε έντονα να επιβάλλει τα (επιστημονικώς) λανθασμένα συμπεράσματά της περί κοσμογονίας, όπως π.χ. πως το σύμπαν δημιουργήθηκε το 4004 π.Χ., στις 17 Σεπτεμβρίου, στις 9:00 το πρωί…
Τελικά, ενώ η εκκλησία παρέμεινε επί αιώνες αμετακίνητη στις θέσεις της, η επιστήμη έκανε ένα σημαντικό και καθοριστικό βήμα. Οι επιστήμονες έψαξαν στις πιο κρυφές άκρες του σύμπαντος και ανακάλυψαν κάτι πολύ σημαντικό. Ανακάλυψαν πως τα πάντα στο σύμπαν συνδέονται μεταξύ τους και πως δεν υπάρχει τίποτα που να είναι ολότελα αποκομμένο από οτιδήποτε άλλο. Ανακάλυψαν πως τελικά, το απόλυτα υλικό-φυσικό σύμπαν έχει και ιδεατή-μη υλική πλευρά. Ανακάλυψαν πως ο χωρόχρονος αποτελεί απλώς ένα δημιούργημα αυτού του πολυμορφικού σύμπαντος.
Σήμερα πλέον, επαναστάτες επιστήμονες, συναντώνται με θρησκευτικούς ηγέτες και σταδιακά αρχίζουν να οργανώνονται συνέδρια που προωθούν την ένωση της θρησκείας με την επιστήμη, έναν “ιερό γάμο” που ξαναφέρνει αυτές τις δύο πλευρές και πάλι μαζί σε μία υπόσταση. Έτσι, ενώ ο 20ος αιώνας κατήργησε τη μηχανιστική θεώρηση του σύμπαντος, φαίνεται πως ο 21ος αιώνας θα ρίξει το διαχωριστικό τείχος μεταξύ θρησκείας κι επιστήμης. Πλέον, “αιρετικοί” επιστήμονες, απορρίπτουν την εκδοχή πως αποτελούμε το προϊόν μίας τυχαίας μετάλλαξης ενός κοσμικού DNA και ενστερνίζονται την άποψη πως οι Πλατωνικές αξίες, η αλήθεια, η αγάπη, η συνείδηση κλπ, αποτελούν θεμελιώδεις συμπαντικούς νόμους που επηρεάζουν τις πράξεις μας και μας συνδέουν με όλες τις ατομικότητες του σύμπαντος.
Αυτή η θεώρηση του ότι τα πάντα συνδέονται μεταξύ τους και πως τίποτα δεν είναι απόλυτα ξέχωρο και αυτόνομο (Εν το Παν), μας παρέχει μία νέα οπτική της ανθρώπινης υπόστασης, η οποία καταργεί την πόλωση αιώνων που επικράτησε μεταξύ θρησκείας κι επιστήμης. Πλέον βρίσκεται σε αναθεώρηση η παλαιότερη κοσμοαντίληψη γιατί στα χαρακτηριστικά της επιστήμης προστίθεται ο παράγοντας συνείδηση/προσωπικότητα, κάτι που μας γνωστοποιεί πως η αντίληψη του κόσμου γύρω μας εξαρτάται πλέον και από τον εκάστοτε παρατηρητή. Κατανοούμε λοιπόν πως το σύμπαν έχει αμέτρητες εκδοχές, αμέτρητες πραγματικότητες γιατί ο κάθε άνθρωπος το αισθάνεται και το αντιλαμβάνεται με τον δικό του ξεχωριστό τρόπο.
Η Έννοια και η Αντίληψη της Πραγματικότητας
Σχετικά πειράματα στον ανθρώπινο εγκέφαλο, έχουν δείξει πως ο εγκέφαλος δεν μπορεί να διακρίνει τη διαφορά αυτού που βλέπει σε πραγματικό χρόνο σε σχέση με αυτό που θυμάται και ανασύρει μέσω της μνήμης. Δηλαδή, αν ζητηθεί από έναν άνθρωπο να κοιτάξει πχ ένα μήλο και μετά να κλείσει τα μάτια του και να φέρει αυτό το αντικείμενο στο μυαλό του, ο εγκέφαλος δεν θα μπορεί να αντιληφθεί τη διαφορά μεταξύ της όρασης σε πραγματικό χρόνο και της μνήμης ενός γεγονότος, αντικειμένου κλπ.
Παράλληλα, πρέπει να τονιστεί ιδιαίτερα η προσωπική συμμετοχή του παρατηρητή σε αυτό που ονομάζουμε πραγματικότητα, καθώς η έννοια της πραγματικότητας ορίζεται από τον τρόπο που ο παρατηρητής εξετάζει το γεγονός και το συνδέει-ταυτίζει με κάτι πραγματικό. Με απλά λόγια, υπάρχουν τόσες πραγματικότητες’ όσοι και οι παρατηρητές. Ο εγκέφαλός μας, προσλαμβάνει 400 δισεκατομμύρια πληροφοριών το δευτερόλεπτο αλλά τελικά αντιλαμβανόμαστε μόνον τις 2.000 από αυτές. Η επίγνωσή μας των 2.000 πληροφοριών είναι μόνο για το περιβάλλον, το σώμα μας, και για τον χρόνο. Καταλαβαίνουμε λοιπόν πως σαφώς κι έχουμε μερική και όχι πλήρη εικόνα της πραγματικότητας.
Όλα αυτά μας οδηγούν στο εύλογο ερώτημα του αν τελικά ο άνθρωπος ζει στην πραγματικότητα ή στην φαντασία, μιας και αυτό που μπορεί να αντιληφθεί από τα γεγονότα που διαδραματίζονται γύρω του δεν είναι παρά ένα πολύ μικρό ποσοστό του συνόλου. Αυτό, συνδέεται και επηρεάζεται από την προσωπική συμμετοχή του παρατηρητή, ο οποίος ρυθμίζει-δημιουργεί μία εκδοχή της πραγματικότητας. Καταλήγουμε λοιπόν στο συμπέρασμα πως το ανθρώπινο σώμα και δη ο ανθρώπινος εγκέφαλος, όσο τέλειος λειτουργικά μας φαίνεται, τελικά υστερεί σε σημαντικό βαθμό ως προς τον τρόπο, την ποσότητα και την ποιότητα που αντιλαμβάνεται και επεξεργάζεται τον κόσμο που μας περιβάλει. Κατά συνέπεια, δεν μπορούμε να ισχυριστούμε (ως παρατηρητές) πως ο άνθρωπος ζει σε έναν φανταστικό κόσμο (γιατί τον αντιλαμβάνεται μερικά κι όχι ολοκληρωτικά) αλλά θα ήταν αντικειμενικότερο να συμπεράνουμε πως ο άνθρωπος έχει μία περιορισμένη αντίληψη της πλήρους πραγματικότητας και αυτό δεν οφείλεται μόνον στους περιορισμούς του εγκεφάλου (κάτι που θεωρητικά μπορεί να ξεπεραστεί) αλλά και στην καθοριστική επιρροή της ατομικότητας του ανθρώπου-παρατηρητή, κάτι που είναι αδύνατο να ακυρωθεί ως ανασταλτικός παράγοντας στην προσπάθεια της πλήρους και αντικειμενικής κατανόησης και αντίληψης της πραγματικότητας.
Τελικά κατανοούμε πως γνωρίζουμε πολύ λίγα πράγματα για την πραγματικότητα γιατί η εικόνα που έχουμε για αυτή καθορίζεται από την αντιληπτική ικανότητα των αισθητηρίων οργάνων μας. Η όλη αντίληψη του κόσμου μας, εξαρτάται από την εικόνα που συνθέτει τελικά ο εγκέφαλός μας από το σύνολο των πληροφοριών που λαμβάνει, εκ των οποίων μπορεί και επεξεργάζεται μόνον το 5% αυτών ανά δευτερόλεπτο. Ο εγκέφαλος συνεχώς επιτελεί ένα έργο διαχωρισμού και επιλογής των πιθανοτήτων που τελικά θα συνθέσουν την εκάστοτε αντίληψη της πραγματικότητας. Ο εγκέφαλός μας είναι αυτός που τελικά θα αποφασίσει αν στην άκρη του κρεβατιού μας υπάρχει γκρεμός ή το πάτωμα. Κατά συνέπεια, από τη στιγμή που οι πληροφορίες που παρέχονται από τα αισθητήρια όργανα στον εγκέφαλο επεξεργάζονται βάσει της δομής και λειτουργίας του εγκεφάλου μας και από τη στιγμή που ο τρόπος λειτουργίας του εγκεφάλου μας καθορίζεται και από εξωγενή αίτια, κατανοούμε πως όχι μόνον δεν πρόκειται ποτέ να είμαστε σίγουροι για το τι είναι όντως πραγματικό αλλά και πως τελικά υπάρχουν τόσες πραγματικότητες όσοι και οι παρατηρητές αυτής.
Σε αυτό το σημείο, η βοήθεια-συμβολή της κβαντικής φυσικής, σχετίζεται με το ότι μας εισάγει σε έναν κόσμο πιθανοτήτων που καθορίζεται από περίπου 2.000 δεδομένα ανά δευτερόλεπτο που μπορούμε να αξιοποιήσουμε. Έτσι, η σταθερή και δεδομένη έννοια της (προσωπικής μας) πραγματικότητας, αναμιγνύεται με έναν κόσμο πιθανών υποστάσεων της πραγματικότητας που μας παρέχει η κβαντική φυσική. Όταν λοιπόν μάθουμε τον εγκέφαλό μας να λειτουργεί μέσα από ένα ευρύτερο σύνολο πιθανοτήτων, τότε αυτός θα αναπτύξει ένα πρόσθετο νευρικό δίκτυο και θα αρχίσει να επεξεργάζεται την υπόσταση της πραγματικότητας με έναν ευρύτερο και πιο ολοκληρωμένο τρόπο. Αυτή η εισδοχή νέων πιθανοτήτων περί πραγματικότητας θα είναι σαν ένας φακός μέσα στο σύνολο των 2.000 πληροφοριών που επεξεργαζόμαστε ανά δευτερόλεπτο και σχετίζονται με την ατομικότητά μας και τον χωρόχρονο. Αυτός είναι ο ορισμός της ολοκληρωμένης (κβαντικής) αντίληψης της πραγματικότητας.
Μία σημαντική παράμετρος της κβαντικής φυσικής, είναι το γεγονός πως προσεγγίζει με πρωτοποριακό τρόπο την έννοια και δομή του χωρόχρονου. Μέσω της κβαντικής φυσικής, αποκτούν αληθοφάνεια τα ταξίδια στο χρόνο και πρόσθετα, μέσω των πράξεών μας, έχουμε τη δυνατότητα να τροποποιήσουμε τα γεγονότα του παρελθόντος και του μέλλοντος. Η κβαντική φυσική, μπορεί ακόμα και να τροποποιήσει την κλασική φόρμα “αίτιο-αποτέλεσμα” και να την αντιστρέψει.
Επίσης, στα δρώμενα του σύμπαντος, σημαντικό ρόλο παίζει η υπόσταση του παρατηρητή, ο οποίος αναπόφευκτα επηρεάζει την εξέλιξη του γεγονότος που παρατηρεί. Έτσι, υπάρχει ένα δεδομένο γεγονός τη στιγμή που συμμετέχει ο παρατηρητής αλλά κι ένα σύνολο, ένα κύμα πιθανών γεγονότων όταν ο συγκεκριμένος παρατηρητής απουσιάζει. Η υπόσταση ενός καταγεγραμμένου γεγονότος, είναι υπαρκτή μόνον εφόσον υπάρχει κάποιος παρατηρητής που θα συνδεθεί με αυτό και θα το εξετάσει. Έτσι, καταγραφή χωρίς παρατήρηση σημαίνει πως δεν υπήρξε γεγονός.
Ένα σωματίδιο, βρίσκεται εν δυνάμει σε πολλά σημεία ταυτόχρονα ως πιθανές θέσεις όπου μπορεί να παρατηρηθεί. Ταυτόχρονα όμως, δεν μπορούμε να αποφανθούμε με βεβαιότητα σε ποιο από τα πιθανά σημεία βρίσκεται γιατί δεν υπάρχει ο παρατηρητής που θα δώσει υπόσταση στο γεγονός της θέσης του σωματιδίου. Τη στιγμή λοιπόν που ο παρατηρητής θα λάβει μέρος, το σωματίδιο μπορεί να βρεθεί στην ίδια ή διαφορετική θέση με πριν.
Φαίνεται πως ο μόνος τρόπος για να μπορέσει ο άνθρωπος να αντιληφθεί πλήρως και αντικειμενικά την πραγματικότητα του κόσμου στο σύνολό της, πρέπει να “ μεταστοιχειωθεί” σε ένα υπερόν που θα έχει τη δυνατότητα να επεξεργάζεται όλες τις πληροφορίες που δέχεται. Πάντα όμως, η ατομικότητα του παρατηρητή θα αποτελεί το ανυπέρβλητο εμπόδιο στην πλήρη αντίληψη και κατανόηση του κόσμου μας γιατί είναι αδύνατο ένας παρατηρητής να είναι απόλυτα ίδιος στις προδιαγραφές παρατήρησης σε σχέση με κάποιον άλλο παρατηρητή…
Ο Κόσμος του Συναισθήματος και της Ατομικότητας
Από επιστημονικής πλευράς, τα συναισθήματα συνδέονται στενά με την παραγωγή συγκεκριμένων πρωτεϊνών στον υποθάλαμο (τμήμα του εγκεφάλου). Αυτές οι πρωτεΐνες αποτελούνται από μικρότερα τμήματα που ονομάζονται πεπτίδια. Με απλά λόγια, υπάρχουν χημικές ουσίες που εκκρίνονται ανάλογα με αυτό που βιώνουμε. Έτσι, υπάρχουν συγκεκριμένες χημικές ουσίες (πεπτίδια) που σχετίζονται με τη χαρά, τη λύπη, τον έρωτα, το μίσος, την απογοήτευση, την πείνα, τον θάνατο ενός αγαπημένου μας προσώπου, την παρατήρηση ενός πορφυρού ηλιοβασιλέματος, τη δυσφορία που μας προκαλεί μία ασθένεια ή ακόμα και με την ντροπή που μας προκαλεί ένα ατυχές στραβοπάτημα σε έναν πολυσύχναστο δρόμο κλπ.
Στην ουσία, ο εγκέφαλός μας λειτουργεί με ηλεκτρικό ρεύμα και γίνεται κατανοητό πως τελικά κανείς μας δεν βλέπει την ίδια τη σκέψη. Αυτό που βλέπουμε στη νευροφυσιολογία, είναι ένα σύνολο από μικρές αστραπές ως μια καταιγίδα που μαίνεται γύρω από τα διάφορα τεταρτημόρια του εγκεφάλου. Αυτές είναι περιοχές που είναι χαρτογραφημένες στο σώμα και έχουν σχετιστεί με τις ανθρώπινες αντιδράσεις. Έτσι, διαφορετικές περιοχές του εγκεφάλου φαίνεται πως εργάζονται και ενεργοποιούν τη σκέψη ανάλογα με το τι αντιλαμβανόμαστε. Έτσι, ο θυμός, ο φθόνος, το μίσος, η συμπόνια, η αγάπη κλπ, ως συναισθήματα ξεκινούν με τη διαδικασία της σκέψης στα διάφορα τμήματα του εγκεφάλου και μετατρέπονται στο ανάλογο συναίσθημα (πεπτίδια) στον υποθάλαμο.
Με βάση τα ανωτέρω στοιχεία, κατανοούμε πως ο εγκέφαλος έχει τη δυνατότητα να κατασκευάζει τα συναισθήματα που ορίζει το εκάστοτε αισθητηριακό γεγονός. Κάτι πολύ σημαντικό σε αυτή τη διαπίστωση είναι το γεγονός πως τα συναισθήματά μας επηρεάζουν και τις διάφορες σωματικές μας λειτουργίες. Έτσι λοιπόν κατανοούμε πως με βάση το είδος των συναισθημάτων που παράγουμε, ο οργανισμός μας ωφελείται ή καταπονείται αναλόγως.
Πιο πάνω, αναφέρθηκε επιστημονικώς η διαδικασία παραγωγής των συναισθημάτων από τον εγκέφαλο. Στην ουσία, αυτό που περιγράφτηκε είναι το πρώτο στάδιο που σχετίζεται με τα συναισθήματα, καθώς έχει διαπιστωθεί πως οι χημικές ουσίες που ταυτίζονται με τα συναισθήματα, έχουν συγκεκριμένες σημαντικές επιδράσεις στο σώμα μας. Έτσι, από τη στιγμή που βιώνουμε ένα συναίσθημα στον εγκέφαλό μας, ο υποθάλαμος αμέσως θα συναρμολογήσει το ανάλογο πεπτίδιο και στη συνέχεια το ελευθερώνει μέσω της υπόφυσης στο αίμα που κυκλοφορεί. Τη στιγμή που το πεπτίδιο ελευθερώνεται στην αιματική κυκλοφορία, βρίσκει το δρόμο του για διάφορα κέντρα σε διαφορετικά σημεία του σώματός μας. Κάθε μεμονωμένο κύτταρο στο σώμα μας, έχει συγκεκριμένους υποδοχείς στο εξωτερικό του. Κάθε κύτταρο μπορεί να έχει χιλιάδες υποδοχείς που προεξέχουν στην επιφάνειά του. Είναι ένα είδος επικοινωνίας με τον έξω κόσμο. Όταν ένα πεπτίδιο συνδεθεί σε ένα υποδοχέα ενός κυττάρου τότε κυριολεκτικά, σαν ένα κλειδί που μπαίνει σε μια κλειδαριά, επικάθεται στην επιφάνεια του υποδοχέα, συνδέεται μαζί του και ενεργοποιεί κατά κάποιο τρόπο τον υποδοχέα και όπως περίπου ένα κουδούνι στη πόρτα που χτυπάει, στέλνει ένα συγκεκριμένο μήνυμα στο κύτταρο. Έτσι, το πεπτίδιο τελικά ενεργοποιεί μια ολόκληρη σειρά βιοχημικών γεγονότων, κάποια από τα οποία καταλήγουν ακόμα και σε αλλαγές του πυρήνα του κυττάρου.
Αναμφίβολα, κάθε κύτταρο είναι ζωντανό και κάθε κύτταρο έχει μία δική του συνείδηση, ιδιαίτερα αν ορίσουμε τη συνείδηση ως την οπτική γωνία ενός παρατηρητή. Υπάρχει λοιπόν πάντα η οπτική γωνία του κυττάρου. Στην πραγματικότητα, το κύτταρο είναι η μικρότερη μονάδα συνείδησης στο σώμα μας. Όλα αρχίζουν στο κύτταρο. Το κύτταρο είναι μια μηχανή παραγωγής πρωτεΐνης αλλά παίρνει τις εντολές του από τον εγκέφαλο.
Ένα από τα αξιοσημείωτα για τους υποδοχείς των κυττάρων, είναι ότι αλλάζουν την ευαισθησία τους ανάλογα με το τι δέχονται. Εάν ένας υποδοχέας ενός συγκεκριμένου φαρμάκου ή κάποιας άλλης εσωτερικής ουσίας βομβαρδίζεται για μεγάλο χρονικό διάστημα με μεγάλη ένταση, κυριολεκτικά θα συρρικνωθεί. Θα υπάρχουν λιγότεροι σε αριθμό, ή θα αλλάξει δομή με τέτοιο τρόπο που είτε απευαισθητοποιείται είτε ελαττώνεται. Σταδιακά, επέρχεται η εξάρτηση, η δημιουργία δηλαδή στα κύτταρά μας της ανάγκης να τραφούν όχι μόνον με τις ίδιες αλλά με περισσότερες ποσότητες πεπτιδίων και ορμονών, γιατί οι υποδοχείς καταστρέφονται από τη συχνή χρήση κι έτσι, το ίδιο αποτέλεσμα θα φέρει μόνον η μεγαλύτερη κάθε φορά δόση της ίδιας χημικής ουσίας. Τότε, το κάθε κύτταρο, έχοντας δική του συνείδηση, στέλνει τα ανάλογα σήματα στον εγκέφαλο, έτσι ώστε αυτός να προβεί στις κατάλληλες ενέργειες που τελικά θα ικανοποιήσουν την νέα ανάγκη του κυττάρου.
Έτσι λοιπόν, το ίδιο ποσό φαρμάκου ή ενδογενούς ουσίας, θα προκαλέσει μια πολύ μικρότερη απόκριση. Εάν λοιπόν βομβαρδίζουμε το κύτταρο με την ίδια συμπεριφορά (άρα με το ίδιο πεπτίδιο) ξανά και ξανά σε καθημερινή βάση, όταν τελικά αυτό το κύτταρο αποφασίσει να διαιρεθεί, όταν δημιουργεί ένα ακόμα μητρικό κύτταρο ή ένα θυγατρικό κύτταρο, αυτό το επόμενο κύτταρο θα έχει περισσότερους υποδοχείς για εκείνα τα συγκεκριμένα νευροπεπτίδια συναισθημάτων και λιγότερους υποδοχείς για βιταμίνες, ιχνοστοιχεία, θρεπτικά συστατικά, ανταλλαγή υγρών και ακόμα και για την απελευθέρωση αποβλήτων ουσιών ή τοξινών.
Αυτές οι πολύ σημαντικές πληροφορίες για τη σχέση κυττάρου και συναισθημάτων συνδέονται καθοριστικά με αυτό που ονομάζουμε “ εξάρτηση”. Η εξάρτηση με απλά λόγια αφορά σε ένα σύνολο συναισθημάτων, τη δράση των οποίων δεν μπορούμε να σταματήσουμε. Φέρνουμε στους εαυτούς μας καταστάσεις που θα επιβεβαιώσουν τις βιοχημικές ανάγκες των κυττάρων του σώματός μας, δημιουργώντας καταστάσεις που πληρούν τις χημικές μας ανάγκες. Ο εξαρτημένος πάντα θα χρειάζεται λίγο ακόμα περισσότερο, έτσι ώστε να έχει μια έξαρση ή να “φτιαχτεί” με αυτό το οποίο αναζητά χημικά.
Μια ενδιαφέρουσα ερμηνεία για την κατάσταση του να είμαστε ερωτευμένοι έχει να κάνει ακριβώς με τα συναισθήματα. Πως μπορεί λοιπόν κάποιος να πει πραγματικά ότι είναι ερωτευμένος με έναν συγκεκριμένο άνθρωπο; Μήπως τελικά είναι μόνον ερωτευμένος με την προσδοκία των συναισθημάτων στα οποία είναι εθισμένος; Γιατί, το ίδιο πρόσωπο που ερωτευόμαστε επειδή μας προκαλεί συγκεκριμένα συναισθήματα, θα μπορούσε να εκπέσει της εύνοιάς μας αν σταματήσει να μας προκαλεί αυτά τα συγκεκριμένα συναισθήματα που έχουμε ανάγκη (εθισμός). Στην ουσία λοιπόν δεν ψάχνουμε συγκεκριμένο ερωτικό σύντροφο, ψάχνουμε τρόπους να ικανοποιήσουμε τον εθισμό μας.
Είμαστε λοιπόν, ένα σύνολο από χημικές ουσίες και συναισθήματα, κάτι που δεν είναι απαραίτητα κακό, μέχρι που θα το περιορίσουμε όταν αρχίσουμε να βιώνουμε τα ίδια συναισθήματα σε καθημερινή βάση. Αυτό δεν μας οδηγεί πουθενά από πλευράς εξέλιξης και αλλαγών στη ζωή μας. Αυτό που συμβαίνει, είναι ότι εθιζόμαστε σε ένα σύνολο σκέψεων και συναισθημάτων και τελικά ζούμε καθημερινά με τα δεδομένα που το περιβάλλον μας έχει ορίσει ως απαραίτητα. Καθημερινά ζούμε προσπαθώντας να εκπληρώσουμε την ικανοποίηση του εθισμού μας στα ίδια συναισθήματα. Αντίθετα, κάποιος που έχει έλεγχο της ζωής του, βλέπει την κάθε μέρα που ξημερώνει με ένα διαφορετικό μάτι. Βλέπει την κάθε μέρα ως μία ευκαιρία για να δημιουργήσει οδούς προς νέες πραγματικότητες, σύμφωνες με τις επιθυμίες του. Βλέπει την κάθε μέρα ως μήτρα αγέννητων συναισθημάτων, ως το υπόβαθρο άπειρων αύριο, ως τη λαμπερή αρχή της υπόλοιπης ζωής του κι όχι απλά ως άλλη μια μέρα αυτής. Αλλαγή στη ζωή μας, σημαίνει να εγκαταλείψουμε τον παλιό εαυτό μας. Σημαίνει να σταματήσουμε να σκεφτόμαστε τι είμαστε και να αρχίσουμε να σκεφτόμαστε τι μπορούμε και τι θέλουμε να γίνουμε. Η αλλαγή θα είναι επιτυχής μόνον όταν καταστεί μόνιμη.
Όσο περισσότερο σκεφτόμαστε κάτι συγκεκριμένο, τόσο θα παράγουμε το συναίσθημα που προκαλεί η σκέψη μας, άρα τόσο περισσότερο ο υποθάλαμος θα παράγει τα ίδια πεπτίδια και τελικά τόσο περισσότερο θα τροποποιείται ο πυρήνας των κυττάρων μας. Όταν λοιπόν σκεφτόμαστε συνεχώς τα ίδια στενάχωρα πράγματα, όπως η άσχημη οικονομική μας κατάσταση ή μία χαμένη αγάπη, βαθμιαία ο οργανισμός μας θα μας ζητά ολοένα και περισσότερο να το επαναλάβουμε, ή τουλάχιστον να συντηρούμε τη συχνότητα της σκέψης προς αυτά. Είναι προφανές πως πρέπει να απαλλαχθούμε από αρνητικές και δυσάρεστες σκέψεις και να αρχίσουμε να βομβαρδίζουμε τον εγκέφαλό μας με ευχάριστες σκέψεις και επιθυμίες, όπως το πώς θα θέλαμε να είναι η ζωή μας. Πρώτα στον εγκέφαλό μας και μετά γύρω μας, φτιάχνουμε καταστάσεις που ικανοποιούν τις συναισθηματικές (δηλαδή χημικές) ανάγκες μας.
Φυσικά, σε όλες αυτές τις εξαρτήσεις, υπάρχουν και οι θετικές όπως ένα συγκεκριμένο είδος μουσικής που μας αρέσει ή ένα είδος αρώματος από λουλούδια που έχουμε στον κήπο μας, ή μία κατηγορία κινηματογραφικών ταινιών ή ένα είδος φαγητού. Όλα σχετίζονται με το πώς είναι φτιαγμένο το νευρικό σύστημα του κάθε ανθρώπου και φυσικά, σε αυτόν τον τομέα, ο κάθε άνθρωπος είναι διαφορετικός. Αυτό όμως που είναι κοινό γνώρισμα σε όλους μας, είναι η διαδικασία της απόφασης να καταργήσουμε τις αρνητικές εξαρτήσεις μας γιατί σταδιακά μας καταστρέφουν.
Πρόσφατα, εμφυτεύτηκαν σε πειραματόζωα, ηλεκτρόδια που προκαλούσαν στον εγκέφαλό τους την παραγωγή συγκεκριμένων νευροπεπτιδίων. Τα πειραματόζωα εκπαιδεύτηκαν να πατάνε ένα κουμπί που θα προκαλούσε την παραγωγή των συγκεκριμένων νευροπεπτιδίων. Σταδιακά, τα πειραματόζωα χρειαζόντουσαν αυτά τα νευροπεπτίδια περισσότερο από εκείνα που θα παρήγαγε ο εγκέφαλός τους για το αίσθημα-ανάγκη της πείνας, της δίψας ή του ύπνου, με τελικό αποτέλεσμα τη φυσική τους κατάρρευση και τον θάνατο.
Μία εφαρμογή αυτής της διαδικασίας στον άνθρωπο, είναι το stress. Είμαστε τόσο εθισμένοι στο stress που μας δημιουργεί π.χ. μία θέση εργασίας που αν και δεν μας ικανοποιεί, τελικά δεν μπορούμε να παραιτηθούμε, ή ακόμα δεν σταματάμε μία ερωτική σχέση όταν ο/η σύντροφός μας δεν μας ικανοποιεί αλλά αδυνατούμε να τη σταματήσουμε γιατί είμαστε εθισμένοι σε αυτή, γιατί ο εγκέφαλός μας έχει προγραμματιστεί με τρόπο που να παράγει χημικές ουσίες ανάλογες του τι βιώνουμε και τελικά, αυτό το σύννεφο χημικών ουσιών μας εμποδίζει από το να πάρουμε αποφάσεις για να αλλάξουμε τη ζωή μας.
Τέλος, πρέπει να σημειωθεί πως δεν υπάρχουν καλά και κακά συναισθήματα. Τα συναισθήματα είναι απλώς η εκδήλωση της ζωής. Χρωματίζουν και κατηγοριοποιούν την αφθονία των εμπειριών μας.
Επιδράσεις της Σκέψης και των Συναισθημάτων σε Αντικείμενα
Ένα πείραμα του Ιάπωνα επιστήμονα Masaru Emoto, απέδειξε πως συγκεκριμένες σκέψεις και συναισθήματα που προβάλλουμε σε μία ποσότητα νερού, θα έχουν ως αποτέλεσμα την αλλαγή της κρυσταλλικής δομής του. Έτσι, μία θετική σκέψη ή ένα συναίσθημα όπως η αγάπη, αν προβληθεί σε ένα φιαλίδιο νερού, σε σύντομο χρονικό διάστημα, η κρυσταλλική δομή αυτής της ποσότητας νερού θα αλλάξει και οι κρύσταλλοι θα αποκτήσουν σχήματα αρμονικά και όμορφα. Ας μην ξεχνάμε επίσης το ότι τα λουλούδια αναπτύσσονται καλύτερα όταν τους μιλάμε με ήρεμα και θετικά λόγια σαν να εκδηλώναμε την αγάπη μας προς αυτά.
Η συγκεκριμένη διαπίστωση έρχεται να δώσει την ακριβή ερμηνεία των ψυχοπαθολογικών εκδηλώσεων στο σώμα μας. Το ανθρώπινο σώμα αποτελείται περίπου κατά 75% από νερό. Γίνεται λοιπόν αντιληπτό πως τα συναισθήματα που παράγονται συστηματικά στον εγκέφαλό μας, έχουν ως αποτέλεσμα την εκδήλωση συγκεκριμένων αλλαγών στο σώμα μας. Γενικότερα, τα θετικά-χρήσιμα συναισθήματα συμβάλλουν στην καλή και αρμονική λειτουργία του σώματός μας, ενώ τα αρνητικά-μη χρήσιμα συναισθήματα συμβάλλουν στην εκδήλωση παθολογικών καταστάσεων. Αν λοιπόν απλά και μόνον μία δυνατή σκέψη μπορεί να προκαλέσει τέτοιες αλλαγές στο νερό, καταλαβαίνουμε τις συνέπειες που μπορεί να επιφέρει μία δυνατή σκέψη στο σώμα μας.
Η Δύναμη της Θέλησης και τα Αποτελέσματά της
Μία σημαντική αναφορά στην ικανότητα του ανθρώπου να αλλάζει και να τροποποιεί γεγονότα με την σκέψη του και να επεμβαίνει ακόμα και πίσω στο χρόνο, στη στιγμή της γέννησης του γεγονότος, σχετίζεται με ένα πείραμα που έγινε στο πανεπιστήμιο του Princeton. Εκεί, σε δύο ολόιδιες μαγνητοταινίες, επιστήμονες ηχογράφησαν έναν μονότονο ήχο που ακουγόταν σε καθορισμένα χρονικά διαστήματα εναλλακτικά στο αριστερό και στο δεξί αυτί. Στη συνέχεια, έδωσαν τη μία ταινία σε κάποιο άτομο και του ζήτησαν να χρησιμοποιήσει τη σκέψη του για να αλλάξει τους χτύπους που ακουγόταν πότε αριστερά και πότε δεξιά και να προσπαθήσει με τη σκέψη του να αυξήσει τους χτύπους που θα ακουγόταν στο αριστερό αυτί. Ο άνθρωπος αυτός έβαλε τη σκέψη του και την πρόθεσή του να ενεργήσει στην ταινία και όντως αυξήθηκαν οι αριστεροί χτύποι. Το πιο εντυπωσιακό όμως ήταν το γεγονός πως και στη δεύτερη ταινία (της οποίας την ύπαρξη αγνοούσε), αυξήθηκαν επίσης οι αριστεροί χτύποι!
Κατανοούμε λοιπόν την τεράστια ικανότητα του ανθρώπου να επηρεάζει με τη σκέψη του τη δομή διαφόρων αντικειμένων. Έτσι, μέσω της ιδιότητας του σύμπαντος πως όλα συνδέονται μεταξύ τους και με την ενίσχυση της θέλησης, κατανοούμε πλέον το πώς δρα η τηλεκίνηση, η μεταβίβαση σκέψης, ο συλλογικός οραματισμός αλλά και η προσευχή για τη θεραπεία από διάφορες ασθένειες. Οι περισσότεροι άνθρωποι δεν επιδρούν στην ύλη ή δεν μπορούν νοητικά να συμβάλλουν στη θεραπεία μίας ασθένειας γιατί βαθιά μέσα τους πιστεύουν πως δεν είναι ικανοί για κάτι τέτοιο. Αν όμως πιστέψουμε στον εαυτό μας και στις ικανότητές του, τότε θα μπορέσουμε πραγματικά να κάνουμε θαύματα και οι σκέψεις μας θα αναπαραχθούν σαν κοσμική έλξη και θα επιστρέψουν πολλαπλασιασμένες πίσω σε εμάς. Αυτό είναι το κλειδί για να θεραπεύσουμε νοητικά και να θεραπευτούμε, αυτός είναι ο μηχανισμός που λειτουργούν οι θαυματουργές εικόνες και τα διάφορα λατρευτικά αντικείμενα… Στην ουσία, όλα προέρχονται από τις εγκεφαλικές μας λειτουργίες.
Ο εμπρόσθιος λοβός, είναι η κορωνίδα, το πιο εξελιγμένο τμήμα του εγκεφάλου μας. Είναι αυτό που γεννά την ελεύθερη βούληση και την προαίρεση να αλλάξουμε τη ζωή και τον τρόπο σκέψης μας. Κατά συνέπεια, ο εμπρόσθιος λοβός γεννά και την πρόθεση να αναλάβουμε την ευθύνη των επιλογών και των πράξεών μας. Κάτι σημαντικό που μας διαχωρίζει από τα άλλα έμβια όντα, είναι το μεγαλύτερο μέγεθος του πρόσθιου λοβού σε σχέση με το μέγεθος του εγκεφάλου συνολικά. Έχουμε στη διάθεσή μας αυτό το καταπληκτικό όργανο αλλά αδιαφορούμε για τις δυνατότητές του. Μία από αυτές είναι η διαδικασία της πρόθεσης και της λήψης αποφάσεων. Το νευρικό δίκτυο, αποτελεί βασικό χαρακτηριστικό του εγκεφάλου και προσαρμόζεται στο σύνολο των σκέψεών μας. Κατά συνέπεια, αν βομβαρδίζουμε καθημερινά τον εγκέφαλό μας με σκέψεις και προθέσεις για πνευματική βελτίωση ή θεραπεία, ή στοιχεία από τα οποία θέλουμε να αποτελείται η ζωή μας, τότε σταδιακά, το νευρικό δίκτυο του εγκεφάλου μας θα προγραμματιστεί με βάση αυτό που το τροφοδοτούμε. Ακόμη και η διαδικασία του συστηματικού καταιγισμού του εγκεφάλου μας με διάφορες σκέψεις και επιθυμίες, εντάσσεται σε αυτό που ονομάζουμε “προσευχή”. Όλα τα θρησκευτικά κείμενα αναφέρουν πως η σκέψη μας είναι σημαντική και πως οι προσευχές μας “ακούγονται από τον Θεό”. Δεν μπορούν όμως αυτά τα κείμενα να εξηγήσουν τη διαδικασία με την οποία ο Θεός “απαντά” και κάνει πράξη τις επιθυμίες όσων προσεύχονται “δυνατά”, κάτι στο οποίο η κβαντική φυσική έχει ήδη δώσει απάντηση. Ο “βωμός” πάνω στον οποίο προσευχόμαστε και εναποθέτουμε τις σκέψεις μας ονομάζεται πρόσθιος λοβός του εγκεφάλου, ο οποίος με το μέγεθός του μας δίνει την ικανότητα να μείνουμε συγκεντρωμένοι σε μία σκέψη και να τη μεταδώσουμε με ένταση στο σύμπαν.
Το Κλειδί της Ευτυχίας Βρίσκεται Μέσα μας
Η πηγή του ανθρώπινου δράματος προσδιορίζεται κυρίως σε έναν ατελείωτο συνειρμό σκέψεων που κάνουμε σχετικά με τη ζωή μας: “Εάν αλλάξω το μυαλό μου, θα αλλάξω τις επιλογές που κάνω; Εάν αλλάξω τις επιλογές μου, θα αλλάξει η ζωή μου; Γιατί δεν μπορώ να αλλάξω; Σε τι είμαι εθισμένος; Τι θα χάσω στο οποίο είμαι χημικά προσκολλημένος; Ποιο άτομο, χώρο, πράγμα, ή γεγονός στο οποίο είμαι χημικά προσκολλημένος (εθισμένος) δεν θέλω να χάσω, γιατί θα αναγκαστώ ίσως να βιώσω τα χημικά στερητικά συμπτώματα της διαδικασίας απεξάρτησης από αυτό;” Έτσι, κατανοούμε πως είναι πολύ πιθανό ότι είμαστε τόσο συνηθισμένοι και απορροφημένοι στην καθημερινότητά μας, τόσο συνηθισμένοι στον τρόπο που δημιουργούμε τη ζωή μας, που δεχόμαστε την ιδέα ότι δεν έχουμε καθόλου έλεγχο πάνω σε αυτή και γινόμαστε απλά ακόλουθοι και συντηρητές κάποιων καταστάσεων.
Δυστυχούμε γιατί δεν ακούμε τον εαυτό μας, γιατί έχουμε αποτύχει στη διαδικασία της ενδοσκόπησης, γιατί στην ουσία φοβόμαστε να πάρουμε στα χέρια μας την ευθύνη των σκέψεων και των πράξεών μας. Όλες αυτές οι ανασφάλειες δημιούργησαν την ανάγκη να μας προστατεύει και να μας φροντίζει κάποιος άλλος, να σκέφτεται και να αποφασίζει για εμάς κάποιος άλλος χωρίς εμείς να έχουμε την ευθύνη των όσων μας συμβαίνουν. Αυτό έχει εφαρμογή είτε στα φιλοσοφικά-μεταφυσικά ζητήματα (θρησκεία), είτε στα αμιγώς κοινωνικά και βιοποριστικά ζητήματα (πχ ψηφίζουμε τις λιγότερο κακές κυβερνήσεις ή αποδίδουμε σεβασμό σε εκείνον που ικανοποιεί τις ανάγκες και τα συμφέροντά μας). Συμπεραίνουμε λοιπόν πως σταδιακά και συστηματικά δίνουμε σε τρίτους την ευκαιρία-δικαίωμα να αποφασίζουν για εμάς, κάτι που μας φέρνει τη δυστυχία (γιατί δεν αντανακλά στις πραγματικές μας ανάγκες) και τελικά η δυστυχία γίνεται τρόπος ζωής, γίνεται η καθημερινότητά μας.
Σε όλα αυτά, ένας πολύ σημαντικός παράγοντας αξιολόγησης της ποιότητας στη ζωή μας, είναι το πόση ευτυχία τελικά βιώνουμε. Η ζωή του μεσοαστού είναι ιδιαίτερα λειψή από ευτυχία. Αυτή η έλλειψη σχετίζεται με τη μη συγκέντρωσή μας σε τρόπους και μεθόδους που θα μας κάνουν πιο ευτυχισμένους. Σε πολλούς ανθρώπους, η ζωή τους είναι γεμάτη με δυστυχία, αποτυχίες και τραγωδίες κυρίως γιατί μέσα τους έχουν αποδεχθεί πως πλέον αυτή είναι η ζωή τους και βλέποντάς την πολλές φορές ως θεϊκή δοκιμασία, δεν κάνουν τίποτα για να ανατρέψουν αυτή την κατάσταση γιατί προτιμούν να προσαρμοστούν και να ζουν με αυτή.
Ως μέσοι άνθρωποι, ζούμε μία ζωή που θεωρούμε βαρετή ή πεζή και αυτό οφείλεται κυρίως στο ότι δεν κάνουμε καμία προσπάθεια να αποκτήσουμε γνώσεις και πληροφορίες που θα μας εμπνεύσουν και θα δώσουν νόημα στη ζωή μας. Οι άνθρωποι στην συντριπτική πλειοψηφία τους είναι τόσο υπνωτισμένοι από αυτά που τους περιβάλλουν διαμέσου των ΜΜΕ και διαμέσου των ανθρώπων που ζούνε και δημιουργούνε ιδανικά, που όλοι προσπαθούν να γίνουν αυτό που βλέπουν, όμως κανείς τελικά δεν μπορεί να γίνει αυτό που του πουλάνε σε σχέση με την εξωτερική εμφάνισή μας και τους ορισμούς της ομορφιάς και του ανδρισμού. Βομβαρδιζόμαστε με διάφορα άπιαστα πρότυπα και ιδανικά που αποτελούν προϊόντα της βιομηχανίας του θεάματος. Έχουμε μάθει να μισούμε το σώμα μας όταν έχει περιττά κιλά, να νοιώθουμε άρρωστοι όταν έχουν πέσει τα μαλλιά μας ή ακόμα και υπάνθρωποι όταν περπατάμε στο δρόμο και δεν υπάρχουν γύρω μας 100 άτομα που θα μας κοιτούν εκστατικά.
Οι γυναίκες βομβαρδίζονται από πρότυπα που τις θέλουν με σώμα αγάλματος, από τη μικρή-σχολική ηλικία με την κούκλα Barbie, μέχρι την εφηβεία και λίγο μετά μέσω των αγγελικά πλασμένων μοντέλων στο χώρο της μόδας ή με τις πανέμορφες ηθοποιούς του κινηματογράφου. Οι άντρες βομβαρδίζονται με πρότυπα καλογυμνασμένων αθλητών διάπλασης σώματος γεμάτων γραμμώσεις και επιτυχημένων χρηματιστών με πλαστικά χαμόγελα, ατσαλάκωτα σακάκια και ακριβά αυτοκίνητα. Η επιθυμία του μεσοαστού να γίνει αυτό που βλέπει πουλά και θα πουλά για πάντα, γιατί τα πρότυπα είναι αυτό που η ίδια η λέξη ορίζει, κάτι το απόλυτο, άπιαστο αλλά και ασύμβατο με τις λογικές επιδιώξεις. Όλες αυτές οι παραισθήσεις που αγοράζει ο άνθρωπος, τελικά τον αποπροσανατολίζουν από τους στόχους του και είναι πολύ πιθανό να μην βγουν ποτέ στην επιφάνεια οι αληθινές του επιθυμίες.
Όλα αυτά είναι αυταπάτες στις οποίες οι περισσότεροι άνθρωποι παραδίδονται και ζούνε τη ζωή τους στη μετριότητα και η επιθυμία τους μπορεί να μην βγει ποτέ στην επιφάνεια, ώστε να θελήσουν να γίνουν κάτι άλλο. Έτσι λοιπόν, οι άνθρωποι αρχικά παράγουν ένα αρνητικό συναίσθημα και στη συνέχεια εθίζονται σε αυτό μέσα από έναν περίεργο αγώνα για την κατάκτηση της απόλυτης ομορφιάς ή κάποιου άλλου προκατασκευασμένου ιδανικού, ενός αγώνα που ποτέ δεν θα κερδίσουν. Ενδόμυχα αυτό μας είναι γνωστό αλλά μετά από την πολυετή έκθεση στην αποτυχία προς αυτούς τους σκοπούς, καταντάμε να τρέφουμε την αποτυχία κι όχι την ανάγκη επίτευξης του σκοπού και μάλιστα εθιζόμαστε σε αυτή.
Δυστυχώς, η καθημερινότητα μας δείχνει πως είμαστε δέσμιοι των προκατασκευασμένων ιδανικών και εξαρτημένοι από έναν τρόπο ζωής που αν τον αναλύσουμε, απέχει μακράν από αυτό που βαθιά μέσα μας ζει και περιμένει να αναπτυχθεί. Τίποτα δεν θα αλλάξει αν πρώτα εμείς δεν αποφασίσουμε να αλλάξουμε τον τρόπο που βλέπουμε τη ζωή μας. Το μυαλό μας έχει στρέψει την προσοχή του στα αρνητικά συναισθήματα της δυστυχίας μας κι όχι στο πως θα την ανατρέψει.
Ένα σημαντικό βήμα προς την ανατροπή αυτής της διαρκώς αρνητικής κατάστασης, είναι το να ξυπνάμε κάθε μέρα 5 λεπτά νωρίτερα απ’ ότι συνήθως και να οραματιζόμαστε με ένταση το πώς θα θέλαμε να είναι φτιαγμένη η μέρα μας. Αν και σίγουρα αυτή η διαδικασία κάποιες μέρες δεν θα εφαρμοστεί, είναι δεδομένο πως η επαναληπτικότητα δρα αθροιστικά προς την επίτευξη αυτού που επιζητούμε. Όσο πιο συχνά οραματιζόμαστε ένα ιδανικό 24ωρο, τόσο περισσότερο δημιουργούμε το ανάλογο νευρικό δίκτυο στον εγκέφαλό μας. Κατά συνέπεια, πλην εκτάκτων γεγονότων, η ζωή μας είναι το αποτέλεσμα αυτού που κυριαρχεί στο μυαλό μας. Το βήμα για τη μεγάλη αλλαγή είναι το να σταματήσουμε να λειτουργούμε με τα απλά αντανακλαστικά του εγκεφάλου και να αρχίσουμε να λειτουργούμε με βάση τη δημιουργικότητα και το τι πραγματικά θέλουμε να έχουμε στη ζωή μας. Κάθε φορά που μας συμβαίνει ένα δυσάρεστο γεγονός, πρέπει άμεσα να φέρουμε στο νου μας τον στόχο μας. Μία αποτελεσματική τεχνική είναι, τη στιγμή που συμβαίνει το δυσάρεστο γεγονός, να κοιτάμε το ρολόι μας. Σταδιακά ο εγκέφαλός μας θα συνδέσει αυτή την ενέργεια με την προσήλωση στον στόχο μας και από απλά αντανακλαστικά, κάθε φορά που θα κοιτάμε τι ώρα είναι, πέραν από την κυριολεξία, θα στέλνουμε μήνυμα στον εγκέφαλό μας πως είναι ώρα να προσηλωθούμε και πάλι στον στόχο μας.
Άρα λοιπόν, πρώτα αφιερώνουμε όσο χρόνο χρειαζόμαστε για την καταγραφή (ακόμα και σε μια κόλα χαρτί) του πως θέλουμε να είναι η ζωή μας και στη συνέχεια τρέφουμε καθημερινά αυτή την επιθυμία και όπως ο γεωργός λιπαίνει τον σπόρο και αυτός γίνεται δέντρο που καρποφορεί, έτσι και η ζωή που οραματιστήκαμε θα γίνει πράξη μέσω της θέλησης.
Για την όλη διαδικασία της αλλαγής στη ζωή μας και την απαλλαγή από τις αρνητικές εξαρτήσεις, αρκεί μία σπίθα σκέψης κι επιθυμίας προς τη νέα ζωή που θέλουμε να βιώσουμε. Πρόκειται για την περιπέτεια που ξεκινά από μία σκέψη που μέσω της επαναληπτικότητας γίνεται πράξη. Άπαξ και δημιουργηθεί στο μυαλό μας η σκέψη της αλλαγής, βρισκόμαστε στο σημαντικότερο, στο πιο κρίσιμο σημείο. Πρέπει να εξελίξουμε αυτή τη σκέψη σε μήνυμα και για λίγες στιγμές να ζήσουμε έντονα μέσα στο μυαλό μας την πραγματικότητα που επιθυμούμε. Ίσως όταν επιστρέψουμε στη συνήθη πραγματικότητα να μας φαίνονται όλα ίδια, όμως ποτέ πια δεν θα είμαστε ίδιοι γιατί θα έχουμε αφήσει πίσω μας ίχνη που μπορούν να μας οδηγήσουν πάλι σε αυτό που οραματιστήκαμε. Δεν πρέπει να ξεχνάμε πως η επαναληπτικότητα στη νέα σκέψη και η ένταση αυτής, είναι από τους σημαντικότερους παράγοντες που θα επιφέρουν την αλλαγή.
Κατανοούμε λοιπόν πως ενώ αρχικά βλέπαμε τον εγκέφαλό μας και το νευρικό μας σύστημα ως κάτι που λειτουργεί μηχανικά και παθητικά, τελικά συμπεραίνουμε πως έχει κατασκευαστεί για πολύ περισσότερα πράγματα όπως η δύναμη της αλλαγής και η ανάγκη για εξέλιξη, αυτό που οι αρχαίοι Έλληνες ονόμαζαν ενδελέχεια.
Όταν λοιπόν οι άνθρωποι από τη μια μεριά βομβαρδίζονται με τις ανωτέρω εξωπραγματικές επιθυμίες και από την άλλη βγουν στην επιφάνεια ερωτήματα όπως το γιατί γεννηθήκαμε ή ποιος είναι ο σκοπός της ζωής ή το τι μας συμβαίνει αφού πεθάνουμε κλπ, εβρισκόμενοι ανάμεσα στα εξωπραγματικά πρότυπα και αυτές τις βαθυστόχαστες μεταφυσικές ερωτήσεις, τελικά οι άνθρωποι νομίζουν ότι καταρρέουν ψυχολογικά, ότι κάτι δεν πάει καλά στο μυαλό τους αλλά αυτό που τελικά συμβαίνει είναι ότι βιώνουν τα πρώτα αποτελέσματα της μεγάλης αλλαγής. Ο παλιός τους εαυτός, μαζί με τα παλιά ιδεώδη και πρότυπα που κουβαλούσε, αρχίζει να καταρρέει. Ακριβώς για αυτόν τον λόγο, η πρόθεση για αλλαγή δεν είναι τόσο δημοφιλής, γιατί οι άνθρωποι δύσκολα καταργούν τις εξαρτήσεις τους, γιατί τους πιάνει πανικός όταν αντιληφθούν πως πλέον αυτοί είναι οι άρχοντες και κυρίαρχοι της ζωής τους, κάτι που γεννά ευθύνες, κάτι που δεν θέλει να αναλάβει ο άνθρωπος που μια ζωή είχε μάθει να φέρουν άλλοι την ευθύνη των όσων ακολουθεί και πιστεύει, είτε σε κοινωνικό, είτε σε θρησκευτικό επίπεδο γιατί η αλλαγή είναι πολυδιάστατη. Τελικά, οι άνθρωποι φτάνουν στο τέλος της ζωής τους έπειτα από μία ήσυχη ζωή, χωρίς εξάρσεις κι ευθύνες αλλά συγχρόνως και χωρίς καμία εξέλιξη στην πνευματικότητά τους και τελικά θα έχουν αποτύχει στο ύψιστο πείραμα που λέγεται Ζωή.
Αλλά εάν η πραγματική επιθυμία μας βγει στην επιφάνεια και ρωτήσουμε τους εαυτούς μας εάν υπάρχει κάτι περισσότερο που θέλουμε ή χρειαζόμαστε πέραν κι εκτός των προκατασκευασμένων ιδανικών, τότε πραγματικά θα βιώσουμε την αρχή της “μεταστοιχείωσής” μας, την αρχή της ευδαιμονίας. Τότε στην ουσία επανακαλωδιώνουμε τον εγκέφαλό μας, τον επαναπρογραμματίζουμε και αλλάζουμε τις νευρικές δομές του και αυτό τελικώς αλλάζει εμάς σαν ψυχοσωματική οντότητα.
Κατανοούμε λοιπόν πως το κλειδί στην επαναγέννησή μας κρύβεται στον τρόπο που βλέπουμε τη ζωή μας και τελικά, αυτά που θέλουμε πραγματικά να αποτελούν τη ζωή μας, στο σύνολό τους ορίζουν τον ίδιο τον λόγο της ύπαρξής μας. Δεν υπάρχουμε γιατί κάποιος θεός ως υπέρτατο ον έχει αποφασίσει κάτι για εμάς και πρέπει να το εκπληρώσουμε. Υπάρχουμε ως ατομικότητες για να εξελιχθούμε και να βιώσουμε-ικανοποιήσουμε τις ανάγκες που πραγματικά κι εκ βαθέων αντιληφθήκαμε πως ζουν μέσα μας. Ο καθένας μας έχει έναν σκοπό που ζει σε αυτόν τον πλανήτη. Το κρίσιμο ερώτημα πλέον δεν είναι το αν ζούμε μια ζωή που απλά μας ικανοποιεί, αλλά το αν είμαστε διατεθειμένοι να πάρουμε στα χέρια μας το τιμόνι της ζωής μας και να την οδηγήσουμε εκεί που της αξίζει.
Από τον Άνθρωπο στον Θεό, Μία Νέα “Σκάλα του Ιακώβ”
Τα περισσότερα προβλήματα που η θρησκεία και τα διάφορα φιλοσοφικά κινήματα δημιούργησαν κατά το πέρας των αιώνων ήταν λάθη όπως πχ το ότι ο Θεός είναι ένα ξεκάθαρα ξεχωριστό ον από εμάς τον οποίο πρέπει να λατρεύουμε, να καλοκαρδίζουμε, να παρακαλούμε και να ελπίζουμε ότι θα κερδίσουμε μια αμοιβή στο τέλος της ζωής μας. Σίγουρα ο Θεός δεν έχει σχέση με αυτά τα πράγματα.
Ένας πολύ σημαντικός παράγοντας στην περιγραφή της συνείδησης, είναι το να καταφέρουμε μέσω αυτής να γνωρίσουμε τον Θεό. Μία παράμετρος αυτής της κατανόησης, είναι το αν είμαστε τελικά ικανοί να τον προσβάλλουμε, αγνοώντας τις (αμφιβόλου προελεύσεως) εντολές του. Αυτή η σχέση θεού και ανθρώπου, είναι γεμάτη φόβο, περιορισμούς και ανασφάλειες και είναι αυτά ακριβώς τα χαρακτηριστικά απ’ τα οποία φτιάχνονται τα θεμέλια μιας θρησκείας.
Είμαστε τόσο απασχολημένοι με το να τσεκάρουμε διαρκώς μια προκατασκευασμένη ηθική που πρέπει να συντηρήσουμε, με συνέπεια να αγνοούμε πλήρως όλα όσα σχετίζονται με τη θέση μας μέσα στο σύμπαν και τις κρυφές ικανότητες που διαθέτουμε. Ακόμη κι αν κάποιος αποφασίσει να μην σχετίζεται πλέον με κάποια θρησκεία, έχει ακόμα πολύ δρόμο μπροστά του στο να αλλάξει την κοσμοθέασή του γιατί αυτή επί χρόνια καθορίστηκε από την θρησκεία που είχε επιλέξει. Εδώ ακριβώς βρίσκεται ένα από τα μεγαλύτερα προβλήματα που έχουν δημιουργήσει οι οργανωμένες θρησκείες: το ότι η κάθε μια δίνει τη δική της εκδοχή για την κοσμοθέαση (μακροκοσμικά και μικροκοσμικά), με αποτέλεσμα να υφίστανται ανά τον κόσμο εκατοντάδες διαφορετικές κοσμοθεάσεις, ενώ τελικά η ορθή εκδοχή είναι μία και μοναδική.
Σε αυτή την οπτική, συμβάλλει ουσιαστικά η προσέγγιση της κβαντικής φυσικής που ορίζει πως όλα συνδέονται μεταξύ τους, πως δεν υπάρχει θρησκευτική κοσμοθέαση καλύτερη από κάποια άλλη, γιατί όλα συνδέονται μεταξύ τους. Στο σύμπαν δεν υπάρχουν καθολικοί, μορμόνοι, ορθόδοξοι ή μουσουλμάνοι. Υπάρχει μόνον ένα αχανές σύνολο γεγονότων και ατομικοτήτων που συνδέονται μεταξύ τους. Όσο σκεφτόμαστε τον Θεό ως έναν ηλικιωμένο με λευκή γενειάδα που κάθεται στα σύννεφα και μας ελέγχει, απλώς καταφέρνουμε να βρισκόμαστε διαρκώς μακριά από την πνευματική εξέλιξη που μας αξίζει.
Για άλλη μια φορά, το κλειδί στην προσέγγιση του Θεού, είναι η απαλλαγή μας από το σύμπλεγμα της “σωτηρίας” και της μη θέλησης ανάληψης ευθυνών για το άτομό μας. Προτιμούμε να φροντίζει κάποιος άλλος για εμάς, να μας σώσει από μια λίστα από προκατασκευασμένες αμαρτίες και κατά συνέπεια, αφήνουμε την τύχη μας σε τρίτα χέρια. Άλλοτε ένας πόλεμος, άλλοτε μία φυσική καταστροφή, άλλοτε το πρόβλημα της επιβίωσης, άλλοτε η ψυχική μας καταρράκωση από τις καθημερινές δυστυχίες, πάντοτε η θρησκεία έβρισκε λόγους ύπαρξης ως στήριγμα στη ζωή των ανθρώπων γιατί ελάχιστες φορές οι άνθρωποι αναγνώρισαν πως το μεγαλύτερο στήριγμά τους είναι ο ίδιος τους ο εαυτός, ο Θεός που κρύβουν μέσα τους και περιμένει να αναδυθεί.
Το κλειδί σε αυτή την αλλαγή, βρίσκεται στο να κατανοήσουμε πως τελικά δεν υπάρχει κάτι από το οποίο πρέπει να σωθούμε αλλά κάτι το οποίο πρέπει να βελτιώσουμε και αυτό είναι η πνευματική μας ανάπτυξη. Αυτή η οπτική ούτε προσβάλλει, ούτε περιορίζει την υπόσταση του Θεού. Αντίθετα αποτελεί εργαλείο για την πληρέστερη κατανόησή του.
Παρ’ όλες τις διδαχές των θρησκειών, αυτή τη στιγμή το διαστημικό τηλεσκόπιο Hubble, έχει βρει στα πέρατα του σύμπαντος γαλαξίες εξαιρετικής ομορφιάς, μέσα στους οποίους υπάρχουν περιβαλλοντικές συνθήκες που επιτρέπουν την ύπαρξη οντοτήτων ανώτερης ή κατώτερης διάνοιας από τη δική μας. Αν και βαθιά μέσα μας όλοι αναγνωρίζουμε το δέος και τον πόθο να γνωρίσουμε αυτές τις οντότητες, καμία θρησκεία δεν πρόκειται να αποδεχθεί την ύπαρξή τους. Αυτό θα περιέπλεκε τη σχέση θεού (ορισμός σύμφωνα με τις θρησκείες) και ανθρώπου αλλά και θα καταργούσε τις διδαχές πάνω στις οποίες στηρίχτηκαν τόσες θρησκείες επί εκατοντάδες έτη.
Από τη μία λοιπόν πλευρά, θα δημιουργούνταν μία κατάσταση που καμία θρησκεία δεν θα μπορούσε να ελέγξει και από την άλλη, ο άνθρωπος θα ήταν μόνος του σε αυτή την αποκάλυψη και θα έπρεπε να αναλάβει την ευθύνη για την μετέπειτα πορεία του. Αυτή ακριβώς η ανασφάλειά του και η αδυναμία ανάληψης ευθυνών, τον οδηγούν στη λύση της θρησκείας, η οποία απλώς τρέφει και τρέφεται από αυτό το σύμπλεγμα.
Οι άνθρωποι είναι εξωφρενικά υποταγμένοι στον έλεγχο της θρησκείας γιατί έχουν δημιουργήσει την έννοια της κοσμικής καταδίκης και τις έννοιες του σωστού και του λάθους. Εάν κάνουμε αυτό, θα μας τιμωρήσει ο Θεός. Εάν κάνουμε το άλλο, θα ανταμειφθούμε. Αυτό είναι πραγματικά μια πτωχή περιγραφή που προσπαθεί να χαράξει ένα μονοπάτι στη ζωή μας αλλά εάν το ακολουθήσουμε, τα αποτελέσματα θα είναι αξιοθρήνητα και η ζωή μας αυτό επιβεβαιώνει, γιατί στην πραγματικότητα δεν υπάρχει καλό ή κακό. Κρίνουμε τα πράγματα πάρα πολύ επιφανειακά με αυτό τον τρόπο.
Οι συμβατικές θρησκείες έχουν συνδέσει τη λάθος πράξη με την τιμωρία, την επίγεια ή μετά θάνατον καταδίκη. Κι όμως, ακριβώς για αυτόν τον λόγο υπάρχει η ζωή, για να ψάξουμε λύσεις στα προβλήματά μας, να κάνουμε λάθη και μέσα από αυτά να μάθουμε να χρησιμοποιούμε τη νόησή μας για να κατασκευάσουμε το μέλλον μας. Ο σοφός άνθρωπος κρατά αρχεία από τις επιλογές του και είναι αμείλικτος με τα λάθη του γιατί δεν συγχωρεί, γιατί ξέρει πως ότι έγινε δεν μπορεί να αναιρεθεί. Αυτή η διαδικασία είναι πιο δύσκολη και οδυνηρή από το να μας ελέγχει κάποιος γέρος με μακριά γενειάδα, γι’ αυτό τελικά αυτόν ακολουθούμε. Αντίθετα, ο αγωνιστής, αυτός που έχει θέσει ως σκοπό της ζωής του την πνευματική εξέλιξη, στις λανθασμένες επιλογές του δεν βλέπει κάποια τιμωρία αλλά μία νέα κατάσταση που πρέπει να αντιμετωπίσει και τελικά μία ευκαιρία για να βγει πιο σοφός από πριν.
Κατανοούμε λοιπόν πως πρέπει απλά να αφουγκραστούμε τις εσωτερικές μας ανάγκες, να μιλήσουμε με τον εαυτό μας και με μεγάλη δόση αυτοελέγχου να βελτιώσουμε την έκφραση και την κατανόηση των όσων χειριζόμαστε στην καθημερινή ζωή μας. Υπάρχουν πράγματα που κάνουμε και ξέρουμε ότι θα μας βοηθήσουν να εξελιχθούμε και άλλα πράγματα που δεν θα με βοηθήσουν σε αυτό. Αλλά δεν υπάρχει καλό και κακό. Δεν υπάρχει τιμωρός Θεός που περιμένει να μας τιμωρήσει επειδή πράξαμε το ένα ή το άλλο.
Όλα αυτά φέρνουν μία σύγχυση στον άνθρωπο γιατί μέχρι τώρα έχει μάθει να προσδιορίζει τον θεό σε ένα πεδίο έξω από τον ατομικότητά του. Ο άνθρωπος πλέον εκτίθεται σε μία νέα οπτική που τοποθετεί τον θεό μέσα του κι όχι γύρω του. Ταυτόχρονα, κατανοούμε πως δεν υπάρχει ξεχωριστός εσώτερος θεός για τον κάθε άνθρωπο, γιατί όλοι οι άνθρωποι μακροκοσμικά συνδέονται μεταξύ τους, άρα τελικά υφίσταται μόνον ένας (1) θεός, κοινός για κάθε άνθρωπο. Κάποιοι θα χαρακτήριζαν αυτή την οπτική ως βλασφημία ή γέννημα του διαβόλου αλλά αν όντως είναι έτσι, τότε αυτό που ορίζουμε ως βλασφημία και προσβολή του Θεού, είναι πως ο άνθρωπος και ο Θεός συνδέονται άρρηκτα μεταξύ τους…
Η Κοσμική Σύνδεση των Πάντων
Πολύ σημαντική διαπίστωση για τα επιστημονικά δεδομένα, είναι το γεγονός πως όταν δύο ηλεκτρόνια γεννηθούν ταυτόχρονα, τότε είναι διά παντός συνδεδεμένα μεταξύ τους, ασχέτως του πόσο μακριά βρίσκεται το ένα από το άλλο. Αν το ένα ηλεκτρόνιο δεχτεί μία αλλαγή, τότε ταυτόχρονα, την ίδια αλλαγή θα υποστεί και το δεύτερο ηλεκτρόνιο. Αυτή τη σχέση των διδύμων ηλεκτρονίων, αν την προεκτείνουμε σε ανθρώπινο επίπεδο, κατανοούμε πλήρως τον λόγο που στους διδύμους, όταν πχ ο ένας αδελφός χτυπήσει, ταυτόχρονα πονά ή αισθάνεται άσχημα και ο άλλος αδελφός, όσο μακριά κι αν βρίσκεται. Αν αυτή η συνδετική σχέση προεκταθεί σε συμπαντικό επίπεδο, κατανοούμε πως από τη στιγμή που τα πάντα δημιουργήθηκαν ταυτόχρονα από το Big Bang, τότε κάθε ατομικότητα είναι υποχρεωτικά συνδεδεμένη με όλες τις υπόλοιπες ατομικότητες του σύμπαντος. Αυτή η οπτική, ίσως να είναι μία καλή αιτία για να αναθεωρήσουμε τις σχέσεις μας με τη φύση και τους ανθρώπους γύρω μας, μιας και όλοι προερχόμαστε από την ίδια μήτρα, άρα είμαστε αδέλφια.
Σε όλα αυτά τα δεδομένα, ο χώρος είναι απλώς ένα παράγωγο της δομής του σύμπαντος που επειδή μέσα του ταξινομούνται ξέχωρα η μία από την άλλη όλες οι ατομικότητες, τελικά έχουμε την ψευδαίσθηση πως η κάθε ατομικότητα είναι αυθύπαρκτη, αυτόνομη και ξεχωριστή, ενώ τελικά συμβαίνει το ακριβώς αντίθετο!
Έτσι, κατανοούμε πως για κάθε τι που συμβαίνει, έχουμε κι εμείς έστω ένα μικρό μερίδιο ευθύνης και είναι ανεπίτρεπτο για την πνευματική μας εξέλιξη το να γυρίσουμε την πλάτη μας στα αρνητικά γεγονότα γιατί ένα μέρος τους οφείλεται σε εμάς. Αυτό θα γίνει συμμετέχοντας συνειδητά στην κατασκευή ενός θετικού μέλλοντος, σύμφωνα με τις ανάγκες μας. Το μόνο που απομένει ως βήμα προς μία θετική συμβολή του καθενός μας στο μέλλον, είναι το να εγκαταλείψουμε την οπτική της αυτονομίας και της στείρας ατομικότητας και να συνειδητοποιήσουμε πως όλοι μας αποτελούμε τμήματα του σύμπαντος που συνδέονται άρρηκτα μεταξύ τους, τμήματα που τελικά δεν γεννήθηκαν ποτέ και ούτε πρόκειται να πεθάνουν.
Μέσα σε όλα αυτά, μία παράμετρος μη μετρήσιμη κι έξω από μαθηματικές συσχετίσεις, είναι η ελεύθερη βούληση, κάτι αποδεκτό πλέον από την επιστήμη, που λειτουργεί ως βασικός παράγοντας στην οπτική ότι εμείς είμαστε οι κατασκευαστές του μέλλοντός μας…
Σε όλα τα ανωτέρω συμπεράσματα, η κβαντική φυσική προσεγγίζει τη σχέση μας με το σύμπαν μέσα από έναν κόσμο πιθανοτήτων, μέσα από διαδικασίες εύρεσης των πιθανών εξελίξεων των γεγονότων στο σύμπαν κι έρχεται να μας θυμίσει πως όλα είναι ένα, όλα συνδέονται μεταξύ τους και τίποτα δεν ορίζεται αν δεν συσχετιστεί με κάτι συναφές. Πολύ σημαντικό είναι το γεγονός πως η κβαντική φυσική, ορίζει την υπόσταση ενός αντικειμένου ως υπαρκτή αν κι εφόσον αυτό ενταχθεί στη διαδικασία της παρατήρησης.
Η συνείδησή μας επηρεάζει τους άλλους γύρω μας. Επηρεάζει τις υλικές ιδιότητες. Επηρεάζει το μέλλον μας. Συνδημιουργούμε το μέλλον μας, άρα είμαστε πολλά περισσότερα από αυτό που νομίζουμε. Μπορούμε να γίνουμε πολύ περισσότερα ακόμα και πέρα από αυτά. Μπορούμε να επηρεάσουμε το περιβάλλον μας, τους ανθρώπους. Εμείς και τα όσα μας περιβάλλουν δεν είμαστε ξέχωρα. Είμαστε μέλη ενός πράγματος. Συνδεόμαστε με όλα. Δεν είμαστε μόνοι μας.
Γνωρίζοντας ότι υπάρχει αυτή η διασύνδεση στο Σύμπαν, ότι είμαστε όλοι συνδεδεμένοι μεταξύ μας και ότι συνδεόμαστε με το Σύμπαν στο βασικό επίπεδό του, μπορούμε να δώσουμε μία καλή εξήγηση για την πνευματικότητα. Υπάρχει μία ισχυρή πεποίθηση ότι ο σκοπός μας εδώ, είναι να αναπτύξουμε το δώρο της προθέσεως και να μάθουμε πως να είμαστε αποτελεσματικοί δημιουργοί. Είμαστε όλοι εδώ για να γίνουμε δημιουργοί. Είμαστε εδώ για να εισβάλλουμε στο διάστημα με μεγάλες ιδέες και επιθυμίες. Είμαστε εδώ για να αξιοποιήσουμε τη ζωή μας, για να αναγνωρίσουμε τον κβαντικό εαυτό μας, να αναγνωρίσουμε το χώρο όπου πραγματικά έχουμε επιλογές και όταν κάποιος τα αντιλαμβάνεται όλα αυτά, τότε λέμε ότι αυτός ο άνθρωπος φωτίστηκε…
(επίλογος)
Ο Κόσμος της “Λαγουδότρυπας”
Όλα τα ανωτέρω δεδομένα αυτής της εργασίας, δεν έχουν σκοπό να αλλάξουν ακαριαία τον τρόπο σκέψης και δράσης μας. Το μόνο που είναι ικανά να επιτύχουν είναι το να αφήσουν μικρά ίχνη που θα συνδέουν την καθημερινότητά μας με μία περίεργη λαγουδότρυπα, με ένα σύνολο επιστημονικών ανακαλύψεων και αποκαλύψεων που τελικό αποτέλεσμα θα έχουν την εμφύτευση στο κοσμικό μυαλό μας μίας νέας οπτικής για τη δομή του σύμπαντος, μίας οπτικής που μας ορίζει πρωταγωνιστές σε κάθε ώρα και στιγμή που ζούμε και αισθανόμαστε. Αυτή η λαγουδότρυπα δεν διαφέρει και πολύ από εκείνη στην οποία έπεσε η Αλίκη στη χώρα των θαυμάτων και εισήλθε σε έναν πρωτόγνωρο για εκείνη κόσμο.
Το πόσο βαθιά μέσα στη λαγουδότρυπα θα φτάσουμε εξαρτάται από την ένταση της έλξης που όλα αυτά τα δεδομένα μας δημιούργησαν και από το πόσους πνευματικούς υποδοχείς θέλουμε να αφιερώσουμε σε αυτή την αλλαγή της κοσμοθέασής μας, μιας κοσμοθέασης που μας αποκαλύπτει πως όλα είναι Ένα, αυτό που ο αρχαίος Έλληνας φιλόσοφος Ξενοφάνης ονόμασε “Εν το Παν”. Είναι ο συμπαντικός νόμος που υπήρξε η βάση του μονισμού (ενισμού) και ανά τους αιώνες χρησιμοποιήθηκε από τους γνωστικούς έως τον Giordano Bruno και από τους αλχημιστές έως τους βουδιστές, μία κοσμική αρχή που κάθε ώρα και στιγμή θα φέρουμε μέσα μας…
ΠΗΓΗ http://www.metafysiko.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου