Μπορεί να ζήσει καλά ο άνθρωπος χωρίς συντροφικότητα;

  Μπορεί να ζήσει καλά ο άνθρωπος χωρίς συντροφικότητα;

Μπορεί να ζήσει καλά ο άνθρωπος χωρίς συντροφικότητα; Νομίζω.
όχι. Μπορεί να ζήσει ο άνθρωπος χωρίς σύντροφο; Νομίζω ναι. Σου ακούγονται αντιφατικά; Εκ πρώτης όψεως έτσι φαίνονται. Ας τα πάρουμε όμως απ’ την αρχή:

Πώς εννοεί καθένας μας τη συντροφικότητα; Τι ακριβώς είναι; Για μένα η συντροφικότητα είναι μια συνολική αίσθηση ότι κάπου ανήκω απ’ όπου αντλώ και ταυτόχρονα προσφέρω συναισθηματική ασφάλεια. Η αίσθηση ότι δεν είμαι μόνος και ότι έχω ουσιαστική επαφή με τους ανθρώπους που με περιβάλλουν. Μ’ αυτή την έννοια, η συντροφικότητα είναι ένα ψηφιδωτό το οποίο συνθέτουμε από ένα σύνολο ανθρώπων που θεωρούμε «δικούς» μας.

Βέβαια, αν ισχυριζόμουν πως την ανάγκη μου για συντροφικότητα την καλύπτουν πλήρως η αδελφή μου, τ’ ανίψια μου και οι φίλοι μου, θα ήμουν ψεύτης. Εκτός από αυτούς τους ανθρώπους, έχω ανάγκη και την ερωτική συντροφικότητα. Δηλαδή, να υπάρχει κάποιο άτομο με το οποίο έχουμε σεξουαλικές σχέσεις και ταυτόχρονα έχουμε συναισθηματική επαφή. Αυτές οι συνθήκες καλλιεργούν σταδιακά την αίσθηση οικειότητας, η οποία δημιουργεί ένα κλίμα συναισθηματικής ασφάλειας. Πιστεύω πως χωρίς την ερωτική συντροφικότητα, κάτι μας λείπει.

Έτσι, στην πραγματικότητα μιλάμε για δύο έννοιες: Τη συντροφικότητα και την ερωτική συντροφικότητα την οποία, συνήθως, ενσαρκώνει μία ή ένας σύντροφος. Καθεμία από τις δύο αυτές ανάγκες τις έχει σε διαφορετικό βαθμό καθένας από μας. Δηλαδή, η συνολική ανάγκη μας για συντροφικότητα αποτελείται από:

α. Τη μη ερωτική συντροφικότητα.
β. Την ερωτική συντροφικότητα.

Ας δούμε πώς διαφέρουν ο Γιάννης, ο Γιώργος και ο Αντώνης:

• Ο Γιάννης τα έχει ισορροπημένα. Όση συντροφικότητα αντλεί από τις μη ερωτικές του σχέσεις, άλλη τόση αντλεί και από τη σύντροφό του.
• Ο Γιώργος είναι διαφορετικός. Αυτός έχει περισσότερη ανάγκη από τη μη – ερωτική συντροφικότητα και λιγότερη από τη σύντροφο του.
• Ο Αντώνης καλύπτει την ανάγκη συντροφικότητας περισσότερο με τη σύντροφό του, παρά από τις μη ερωτικές του σχέσεις.

Όμως, ένας λόγος που τα πράγματα γίνονται πολύπλοκα είναι ότι, οι περισσότεροι, δεν είμαστε σταθεροί σ’ αυτά τα ποσοστά. Υπάρχουν εποχές που έχουμε λιγότερη ανάγκη συντροφικότητας ή λιγότερη ανάγκη συντρόφου. Κάποιες άλλες εποχές αυτά αντιστρέφονται. Κατά δική μου εκτίμηση, το 85% των «νορμάλ» ανθρώπων, όταν διανύσει μια παρατεταμένη περίοδο μ’ ένα σύντροφο, αρχίζει να εκδηλώνει ανάγκες αυτονομίας. Όταν πάλι, έχει μείνει πολύ καιρό… αυτόνομος, θέλει σύντροφο.

Εκείνο που τα κάνει ακόμα πιο πολύπλοκα είναι ο συγχρονισμός: Όλοι γνωρίζουμε, πόσο σπάνια συμβαίνει να νιώσουμε αμοιβαία έλξη με κάποιο άτομο. Αυτό όμως, δεν αρκεί για να δημιουργήσουμε συντροφική σχέση μαζί του. Ας πούμε, ότι ο Γιώργος γνωρίζει την Αλεξάνδρα και ανάμεσά τους δημιουργείται «κεραυνοβόλος» έρωτας.

Περίπτωση 1: Ο Γιώργος, τη συγκεκριμένη περίοδο, έχει ανάγκη συντροφικότητας 70% και ανάγκη συντρόφου 30%. Η Αλεξάνδρα έχει 30% ανάγκη συντροφικότητας και 70% ανάγκη συντρόφου.

Περίπτωση 2: Ο Γιώργος έχει 30% ανάγκη συντροφικότητας και 70% ανάγκη συντρόφου. Η Αλεξάνδρα έχει 30% ανάγκη συντροφικότητας και 70% ανάγκη συντρόφου.

Σίγουρα οι δύο αυτές περιπτώσεις έχουν διαφορετικές προοπτικές εξέλιξης. Όταν μιλάμε λοιπόν για συντροφικότητα, καλό θα ήταν να μη την ταυτίζουμε αποκλειστικά και μόνο με την ύπαρξη κάποιας ή κάποιου συντρόφου. Αν το κάνουμε αυτό, ενδέχεται να κουράσουμε και να «πνίξουμε» το σύντροφό μας. Κι αν έχουμε βάλει όλα τ’ αυγά της συντροφικότητας σ’ ένα καλάθι (δηλαδή αυτό του συντρόφου) τι θα κάνουμε αν, κάποια στιγμή, το καλάθι αυτό πέσει;
 ΠΗΓΗ http://blog.psichogios.gr