Η Αλήθεια είναι μία χώρα δίχως μονοπάτι

“Η Αλήθεια είναι μία χώρα δίχως μονοπάτι”. Ο άνθρωπος δεν μπορεί να έρθει σε επαφή μέσα από κάποια οργάνωση, μέσα από κάποιο σύμβολο πίστεως, μέσα από κάποιο δόγμα, προσευχή ή τελετή, ούτε μέσα από κάποια φιλοσοφική ή ψυχολογική γνώση ή τεχνική. Πρέπει να την βρει μέσα από τον καθρέφτη. της σχέσης, μέσα από την κατανόηση των περιεχομένων του δικού του νου, μέσω της παρατήρησης κι όχι μέσω της διανοητικής ανάλυσης ή της ενδοσκοπικής ανατομής.

Ο άνθρωπος έχει χτίσει για τον εαυτό του εικόνες σαν ένα φράχτη ασφάλειας—θρησκευτικό, πολιτικό, προσωπικό. Αυτά εμφανίζονται σαν σύμβολα, ιδέες, πίστεις. Το φορτίο αυτών των εικόνων δεσμεύει τη σκέψη του ανθρώπου, τη σχέση του και την καθημερινότητά του. Αυτές οι εικόνες είναι οι αιτίες των προβλημάτων μας οι οποίες διαιρούν τον άνθρωπο από τον άνθρωπο. Η αντίληψη του για τη ζωή διαμορφώνεται από τις ιδέες που ήδη έχουν εγκατασταθεί στον νου του. Το περιεχόμενο της συνείδησής του είναι ολόκληρη η ύπαρξή του. Η ατομικότητα είναι το όνομα, η μορφή και η επιφανειακή κουλτούρα που αποκτά από την παράδοση και το περιβάλλον. Η μοναδικότητα του ανθρώπου δεν έγκειται στo επιφανειακό αλλά στην απόλυτη ελευθερία από τα περιεχόμενα της συνειδήσεώς του, που είναι κοινά σε όλη την ανθρωπότητα. Συνεπώς δεν είναι ένα άτομο.

Η ελευθερία δεν είναι μία αντίδραση : η ελευθερία δεν είναι επιλογή. Αυτή είναι η προσποίηση του ανθρώπου ότι έχει επιλογή κι ότι είναι ελεύθερος. Η Ελευθερία είναι αγνή παρατήρηση δίχως κατεύθυνση, δίχως το φόβο της τιμωρίας και της ανταμοιβής. Η Ελευθερία είναι δίχως κίνητρο: η ελευθερία δεν είναι στο τέλος της εξέλιξης του ανθρώπου αλλά βρίσκεται στο πρώτο βήμα της ύπαρξής του. Στην παρατήρηση κάποιος ξεκινά να ανακαλύπτει την έλλειψη της ελευθερίας. Η Ελεύθερία βρίσκεται στην επίγνωση δίχως επιλογή της καθημερινής μας ύπαρξης και δραστηριότητας.

Η σκέψη είναι χρόνος. Η σκέψη γεννιέται από την εμπειρία και τη γνώση, που είναι αχώριστες από τον χρόνο και το παρελθόν. Ο χρόνος είναι ο ψυχολογικός εχθρός του ανθρώπου. Η δράση μας βασίζεται πάνω στη γνώση και κατά συνέπεια στο χρόνο, επομένως ο άνθρωπος είναι πάντα υπόδουλος του παρελθόντος. Η σκέψη είναι πάντα περιορισμένη κι έτσι ζούμε σε συνεχή σύγκρουση κι αγώνα. Δεν υπάρχει καμία ψυχολογική εξέλιξη. Όταν ο άνθρωπος αποκτά επίγνωση της κίνησης των δικών του σκέψεων, θα δει την διαίρεση ανάμεσα στον σκεπτόμενο και στη σκέψη, τον παρατηρητή και το παρατηρούμενο, τον εμπειρόμενο και την εμπειρία. Θα ανακαλύψει ότι αυτή η διαίρεση είναι μία ψευδαίσθηση. Τότε μόνον υπάρχει αγνή παρατήρηση που είναι ενόραση δίχως καμία σκιά του παρελθόντος ή του χρόνου. Αυτή η άχρονη ενόραση επιφέρει μία βαθιά, ριζικά μεταλλαγή στον νου. Η απόλυτη άρνηση είναι η ουσία του θετικού. Όταν υπάρχει άρνηση όλων αυτών των πραγμάτων που η σκέψη έχει επιφέρει ψυχολογικά, μόνον τότε υπάρχει αγάπη, που είναι συμπόνια και νοημοσύνη.

 ΠΗΓΗ http://www.apenantioxthi.com