Συμπαντική σιωπή
Συνολικά ο χώρος αυτός που αναγνωρίζει ο κάθε ένας ονομάζεται περιβάλλον. Βασικά το περιβάλλον είναι ο χώρος που περιβάλλει τον άνθρωπο από της γεννήσεως του και μετά.
Είναι αντιληπτό ότι η αναγνώριση και η συνειδητοποίηση του περιβάλλοντος χώρου γίνεται σταδιακά από το άτομο και γίνεται παράλληλα με την ανάπτυξη και την ωρίμαση του νου του.
Όσο ο καθένας μεγαλώνει και ασκεί τις διάφορες δραστηριότητες του τόσο εξοικειώνεται με το χώρο και η εικόνα που αποκτά γίνεται όλο και περισσότερο οικεία . Συγχρόνως ο άνθρωπος πραγματοποιεί με μεγαλύτερη σιγουριά τις διάφορες απαραίτητες ενέργειες που απαιτούνται για τη ζωή του και κινείται στο περιβάλλον του με μεγαλύτερη ασφάλεια και αποτελεσματικότητα.
Όλα αυτά γίνονται ενώ ταυτόχρονα το άτομο αναγνωρίζει ότι ο χώρος που κινείται και δραστηριοποιείται είναι ένα εξαιρετικά μικρό τμήμα ενός εξαιρετικά τεράστιου χώρου τον οποίο ονομάζει Σύμπαν.
Το μέγα πρόβλημα για τον άνθρωπο είναι ότι ζει και εξελίσσεται εντός αυτού του τεράστιου συμπαντικού χώρου και εισπράττει μια εξίσου τεράστια συμπαντική σιωπή.
Τούτο σημαίνει ότι τίποτε δεν τον κατατοπίζει για τη τουλάχιστο περιπετειώδη διαδικασία της ζωής του μέσα σε αυτό το αχανές περιβάλλον.
Το εξαιρετικά σπουδαίο, επίσης, στοιχείο που περιπλέκει περαιτέρω τις ανθρώπινες αναζητήσεις είναι το γεγονός ότι συνεχή επιστημονικά δεδομένα προσεγγίζουν την δομή του σύμπαντος και δημιουργούν διαφορετικές εικόνες, ενίοτε συγκρουόμενες με τα προηγούμενα στοιχεία.
Σε ένα τέτοιο περιβάλλον που συνεχώς αλλάζει από επιστημονικής, τουλάχιστον, σκοπιάς και όχι μόνον ο καθένας παρατηρεί, σκέπτεται, αλλάζει ενδεχομένως τις τοποθετήσεις του και προσπαθεί να συλλέξει τις απαραίτητες πληροφορίες για να μπορέσει με αυτό το τρόπο να ερμηνεύσει το σύμπαν που τον περιβάλλει και να αποκωδικοποιήσει τη προαναφερόμενη συμπαντική σιωπή του.
Τούτα όλα συμβαίνουν καθώς οι άνθρωποι ζουν και αναπτύσσονται και ενώ διατηρούν και βασανίζονται συγχρόνως από ένα μεγάλο ερωτηματικό.
Υποψιάζονται οι άνθρωποι, ότι ενδεχομένως ζουν κάτι το οποίο είναι διαφορετικό από τη πραγματικότητα.
Αυτό τελικά φαίνεται να είναι η βάση πάνω στην οποία στηρίζονται οι διάφορες θρησκείες και ενδεχόμενα να είναι και η αιτία της δημιουργίας τους. Οι άνθρωποι στη προσπάθεια τους να προσεγγίσουν με κάποιο τρόπο αυτό που δεν γνωρίζουν δημιουργούν κάτι το οποίο εφόσον το επεξεργαστούν δημιουργούν μία θρησκευτική υπόθεση η οποία πηγάζει από διάφορες διαμορφωμένες απόψεις τις οποίες πιστεύουν ως αληθείς.
Είναι απόλυτα βέβαιο ότι η οποιαδήποτε θρησκεία έχει δομηθεί σε ένα χρονικό ορίζοντα αρκετά εκτεταμένο. Δηλαδή ο χρόνος που απαιτείται για τη δημιουργία μιας θρησκευτικής οντότητας είναι αρκετά μεγάλος.
Τελικά η μακρά διαδρομή που απαιτείται για τη δημιουργία μιας θρησκείας είναι ένα βασικό στοιχείο όλης αυτής της διεργασίας στους διάφορους λαούς και τις διάφορες κοινωνικές ομάδες.
Ένα άλλο βασικό στοιχείο στη δόμηση των θρησκειών είναι ο καταρχήν πνευματικός επηρεασμός των μυστών μεταξύ τους μέσα από πιθανές συζητήσεις και πιθανή ανταλλαγή απόψεων.
Από τη στιγμή που μία θρησκευτική οντότητα δημιουργείται και μπορεί από μόνη της πλέον να λειτουργεί και να έχει αυτοδύναμη παρουσία στο χώρο επέρχεται ένας στεγανός απομονωτισμός.
Δημιουργούνται δηλαδή διαχωριστικές γραμμές μεταξύ των θρησκειών ώστε ανεπηρέαστοι κατά το δυνατόν και ανεμπόδιστα οι πιστοί να μπορούν να ασκούν τις λατρευτικές τους διαδικασίες. Τούτες οι διαχωριστικές γραμμές μεταξύ των θρησκειών είναι ορατές μέχρι και σήμερα.
Ωστόσο, αν κάποιος εξετάσει σε βάθος τις απόψεις και τα πιστεύω των διαφόρων θρησκειών θα διαπιστώσει ότι υπάρχουν πολλές ομοιότητες και πολλά κοινά στοιχεία μεταξύ αυτών.
Απλό παράδειγμα, ανάμεσα σε εξαιρετικά πολλά άλλα παραδείγματα, μπορεί να αναφερθεί ο απόλυτος σεβασμός προς το κατά περίπτωση θείο στοιχείο της κάθε θρησκείας στο οποίο ο κάθε πιστός αναπτύσσει μία φανατική πίστη και ένα φλογερό προστατευτισμό.
Αν κάποιος, επί παραδείγματι, έχει την άφρονα και απαγορευτική βασικά σκέψη ότι μπορεί να εισέλθει σε ένα τέμενος και να ασχημονήσει εναντίον των θρησκευόμενων ή των λατρευτικών τους στοιχείων τότε θα υποστεί, δικαιολογημένα, συνέπειες άμεσες και εξαιρετικά σοβαρές.
Μέσα λοιπόν σε αυτό το περιβάλλον οι άνθρωποι αναλίσκονται ανά τους αιώνες για να μπορέσουν να αντιληφθούν τη πραγματικότητα στη βάση βέβαια ότι αυτή ενδεχόμενα να είναι διαφορετική από αυτή που βιώνει κάθε άνθρωπος από της γεννήσεως του και μετά.
Ένα μεγάλο ερώτημα που εγείρεται είναι εάν και κατά πόσο κάποιοι άνθρωποι έδωσαν απαντήσεις στις αντίστοιχες απορίες τους κατά τρόπο αναντίρρητα ορθό μη επιδεχόμενες σχολιασμό ή αμφισβήτηση.
Τούτο φαίνεται να μην έχει συμβεί εξ όσων μπορεί κάποιος να αναψηλαφήσει στα αναρίθμητα φιλοσοφικά κείμενα που έχουν γραφεί μέχρι σήμερα, τα οποία διαπραγματεύονται τους συγκεκριμένους προβληματισμούς.
Αντίθετα με τα συμβαίνοντα από φιλοσοφική άποψη, από πλευράς θρησκευτικής έχουν γραφεί αναρίθμητα κείμενα και αναρίθμητες είναι οι θρησκευτικές απόψεις επί των θεμάτων αυτών. Με αυτό τον τρόπο οι θρησκείες δίδουν εξηγήσεις και λύσεις έστω με τη δική τους αποδεικτική διαδικασία, μέσω της πίστεως.
Τούτο δημιουργεί ένα εύλογο ερώτημα γιατί να υπάρχει αυτό το χάσμα ανάμεσα στη φιλοσοφία και τη θρησκευτική λογική.
Ουσιαστικά είναι ως η μία οντότητα να θέλει λύσεις οπωσδήποτε τώρα ενεργοποιώντας πλην των άλλων νοηματικών διαδικασιών και την έννοια της πίστης. Από την άλλη μεριά η φιλοσοφία κινείται στη γνωστή αποδεικτική πρακτική, όπου όλα πρέπει να είναι περισσότερο συγκεκριμένα και σαφή.
Είναι δύσκολο να πει κάποιος ποια από τις δύο οντότητες είναι στη σωστή κατεύθυνση. Διαχρονικά όμως φαίνεται ότι επί του παρόντος και οι δύο έχουν παίξει σημαντικό ρόλο στη ζωή της ανθρωπότητας με συνέπεια να μη θεωρείται δόκιμο να εξαιρέσουν οι άνθρωποι μια από τις αυτές τις δύο.
Η συνύπαρξη των δύο αυτών οντοτήτων και η αναγκαιότητα τους όπως αποδεικνύεται διαχρονικά δημιουργεί μία υπόθεση συγκλονιστική:
Πιθανόν μέσα στη συμπαντική σιωπή, όπου αυτές εξελίσσονται, να συναντώνται, να αλληλοσυμπληρώνονται και εν τέλει να ταυτίζονται.
Όλα αυτά δημιουργούν ενδεχομένως την αναγκαιότητα να μην απορρίπτει κάποιος τη μία ή την άλλη θεωρία έστω και αν δεν τη πιστεύει ως αληθή. Τούτο προτείνεται όχι για λόγους φόβου ή άλλων νοηματικών αγκυλώσεων αλλά είναι σαφέστατο ότι ενδεχομένως η διερεύνηση και των δύο θεωριών θα βελτιώσει τα μέγιστα τη νοηματική ευελιξία του καθενός, στις δε απόψεις του θα δοθεί στέρεη δόμηση.
Αν σήμερα μελετηθούν και οι δύο θεωρίες μπορεί κάποιος να βγάλει τα κάτωθι συμπεράσματα:
1. Η ανθρωπότητα έχει εγγενή ανάγκη να ερευνά και να ανακαλύπτει την πραγματικότητα.
2. Οι θρησκευτικές απόψεις σαφώς αναγνωρίζουν ότι υπάρχει μια διαφορετικότητα στη πεμπτουσία της ζωής, δηλαδή άλλα ζει ο άνθρωπος και άλλα θα συμβούν στη συνέχεια με ορίζοντα τη μετά θάνατο ζωή.
3. Η φιλοσοφία δεν έχει ακόμα καταλήξει σε συμπεράσματα σταθερά για τη ζωή δεδομένου ότι λείπουν οι αποδεικτικές διαδικασίες τις οποίες και μόνο αναγνωρίζει ως αναγκαίες και ακαταμάχητες για να δεχθεί αυτό που στη πραγματικότητα συμβαίνει.
4. Η θρησκεία καλύπτει το μεγάλο νοηματικό αποδεικτικό κενό με την έννοια της πίστης.
5. Η θρησκευτική πίστη φαίνεται να είναι το τελευταίο σημείο της θρησκευτικής αποδεικτικής διαδικασίας.
6. Η φιλοσοφική πίστη, ως υπόνοια ή/και αμφισβήτηση για τα συμβαίνοντα στον άνθρωπο, είναι το πρώτο στοιχείο της νοηματικής ανθρώπινης διαδικασίας το οποίο όμως χρειάζεται τη νοηματική αποδεικτική διαδικασία για να τελεσιδικήσει στα συμπεράσματα της.
7. Αν και συνηθέστατα η φιλοσοφία συγκρούεται με τίς θρησκευτικές απόψεις κυρίως στη βάση της αποδεικτικής διαδικασίας, η σε βάθος ανάλυση όμως καταλήγει ότι και οι δύο οντότητες επιζητούν αγωνιωδώς τις λύσεις στους ίδιους ανθρώπινους προβληματισμούς, άρα εξυπηρετούν τους ίδιους σκοπούς και έχουν τους ίδιους στόχους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου