Δούλεψε ο Σωκράτης για να χτιστεί ο Παρθενώνας; Εκοψαν
πράγματι οι Αθηναίοι τα φτερά... της Νίκης για να μείνει...
για πάντα στην πόλη τους; Πόσες χιλιάδες κεραμίδια είχε ο
Παρθενώνας; Και για ποιο λόγο ο σπουδαιότερος ναός της Αθηνάς δεν είχε βωμό;
Διότι τα βιβλία εστιάζουν σε διάσημους αρχιτέκτονες και
ημερομηνίες, σε ρυθμούς και λεπτομέρειες, όχι όμως στους αφανείς ήρωες που
δούλεψαν ώστε να στηθεί ο περίλαμπρος Παρθενώνας. Περίπου 500-600
εργατοτεχνίτες προετοίμασαν και μετέφεραν το μάρμαρο από την Πεντέλη. Γύρω
στους 150 λιθοξόους έκαναν την τελική επεξεργασία για να φτιαχτούν τα 9.000
μαρμάρινα κεραμίδια και τα 16.500 μαρμάρινα μέλη - δεν αποκλείεται να
δούλεψε και ο ίδιος ο Σωκράτης, καθώς νεαρός είχε ακολουθήσει το επάγγελμα του
πατέρα του, λιθοξόος - και 50 γλύπτες.
Και το αποτέλεσμα; «Σε χρόνο-ρεκόρ για την εποχή έπρεπε να
φτιάξουν ένα μνημείο που θα λειτουργούσε ως μέσο προβολής της εθνικής
ιδεολογίας, δουλειά την οποία σήμερα το σύστημα κάνει μέσω των Μέσων Μαζικής
Ενημέρωσης», λέει ο καθηγητής Κλασικής Αρχαιολογίας στο Πανεπιστήμιο Αθηνών
Πάνος Βαλαβάνης, ο οποίος συνέγραψε ένα βιβλίο που ισορροπεί ανάμεσα στη λογική
του εγχειριδίου και του εναλλακτικού οδηγού του Μουσείου Ακρόπολης (επίσημος
οδηγός δεν έχει ακόμη εκδοθεί), με στόχο να αποκαλύψει στο ευρύ κοινό όσα δεν
γνωρίζει για τα μνημεία της Ακρόπολης, υπό τον τίτλο «Η Ακρόπολη μέσα από το
Μουσείο της» (εκδ. Καπόν).
Τι θέλησαν λοιπόν οι Αθηναίοι μέσω του Παρθενώνα που στέγαζε
το εντυπωσιακό χρυσελεφάντινο άγαλμα της Αθηνάς, της οποίας μόνο τα ρούχα από
χρυσό ζύγιζαν 1.150 κιλά; «Ο Παρθενώνας στέλνει σαφέστατα πολιτικά μηνύματα»,
λέει ο κ. Βαλαβάνης. «Πρώτον, θέλει να καταδείξει ότι η Αθήνα ήταν η αγαπημένη
πόλη των θεών· δεύτερον, επιδιώκει να τεκμηριώσει την αυτοχθονία των Αθηναίων
και, τρίτον, να εξάρει τον ρόλο τους στους αγώνες εναντίον μυθικών και
ιστορικών εχθρών, με στόχο να δικαιώσει την πανελλήνια ηγεμονία τους».
Και για να στείλει με επιτυχία το πολιτικό της μήνυμα η
Αθήνα δεν αρκέστηκε στο να χτίσει έναν από τους μεγαλύτερους σε μέγεθος
κλασικούς ναούς, ο οποίος ξεχώριζε, εκτός των άλλων, για τις αρχιτεκτονικές του
πρωτιές καθώς για πρώτη φορά στην ιστορία της αρχιτεκτονικής προστέθηκε μια
ιωνική ζωφόρος στο εσωτερικό ενός δωρικού ναού και για πρώτη φορά διακοσμούνται
και οι 92 μετόπες με ανάγλυφα. Επέλεξε, επίσης, να απεικονίσει τους θεούς του
Ολύμπου να γεννιούνται στην Αθήνα (στο ανατολικό αέτωμα έχουμε τη γέννηση της
Αθηνάς), να συγκρούονται για χάρη της (διαμάχη Ποσειδώνα - Αθηνάς στο δυτικό
αέτωμα), να παρακολουθούν τη μεγαλύτερη γιορτή της πόλης στη λαμπρότερη
εμφάνισή τους σε όλη την αρχαία τέχνη (στην ανατολική πλευρά της ζωφόρου) και
μάλιστα στο πλευρό των θνητών. Τελικά, έφτιαξε έναν σπουδαίο ναό χωρίς δικό του
βωμό και χωρίς ιερέα, γεγονός που έχει οδηγήσει πολλούς να υποστηρίζουν ότι ο
Παρθενώνας δεν υπήρξε λειτουργικός ναός, αλλά ένα ανάθημα των Αθηναίων προς τη
θεά μέσω του οποίου στόχευαν να αναδείξουν το μεγαλείο της πόλης τους.
Στην Ακρόπολη και στο Μουσείο της, όμως, δεν υπάρχει μόνο ο
Παρθενώνας. Και μπορεί ο ολομαρμάρινος ναός της Παλλάδας να είναι ο πιο
διάσημος στον Ιερό Βράχο, αλλά δεν είναι και ο πιο σημαντικός. Τον ρόλο αυτόν
τον έχει το αινιγματικό για πολλούς Ερέχθειο, το κτίριο που είναι περισσότερο
γνωστό για τις Καρυάτιδές του, και όχι επειδή εκεί φυλασσόταν το ξόανο (ξύλινο
άγαλμα) της Αθηνάς. Για να κατασκευαστεί λοιπόν ο ναός όπου χωρούσε η ελιά την
οποία χάρισε η Αθηνά στην πόλη, το σημάδι της τρίαινας του Ποσειδώνα όταν
χτύπησε τη γη και ανέβλυσε αλμυρό νερό - το δικό του δώρο για να κατακτήσει
την πόλη -, δούλεψαν 110 άτομα.
Και μπορεί μέσα από αυτό το κτίριο οι Αθηναίοι να έστελναν
ένα ακόμη πολιτικό μήνυμα προς τους αντιπάλους τους, τους Σπαρτιάτες, καθώς
αποτελούσε και τόπο λατρείας ντόπιων παλαιών βασιλιάδων, γεγονός που αποδείκνυε
ότι ήταν αυτόχθονες - κάτι για το οποίο καμάρωναν ιδιαιτέρως -, όμως για
την ανέγερσή του οι Αθηναίοι που εργάστηκαν ήταν μόλις το 30% του συνόλου του
προσωπικού, όπως αποδεικνύουν οι οικοδομικές επιγραφές. Το 50% ήταν μέτοικοι
και το 20% δούλοι.
Και η Αθηνά Νίκη; Ο κομψός ναός που βλέπουμε καθώς
ανεβαίνουμε, δεξιά, στην Ακρόπολη; Γιατί είναι γνωστός ως Ναός της Απτέρου
Νίκης; «Η Αθηνά Νίκη είναι μία από τις υποστάσεις με τις οποίες λατρευόταν η
Αθηνά στον Ιερό Βράχο», εξηγεί ο Πάνος Βαλαβάνης. «Ηταν αυτή που συμπαραστεκόταν
στους Αθηναίους κατά τους πολέμους, η νικηφόρος θεά, αυτή που χάριζε πολεμικές
νίκες. Η ονομασία του ναού ως Απτέρου Νίκης είναι και αυτή αρχαία, αλλά
οφείλεται σε παρεξήγηση του γεγονότος ότι το λατρευτικό άγαλμα της Αθηνάς δεν
είχε φτερά.
Κατά τους ρωμαϊκούς χρόνους, οπότε κυριάρχησε η ονομασία του
ως Ναού της Νίκης, η απουσία φτερών στο άγαλμα ερμηνεύθηκε ως αφαίρεσή τους από
τους Αθηναίους για να μη φύγει ποτέ η Νίκη από την πόλη τους».
πηγή: Τα Νέα
Υλικά
Ομολογώ
πως αν και λάτρης της gourmet κουζίνας, δεν μπορώ να αντισταθώ σε ένα
καλό μπέργκερ μια...
Πολλές
φορές, γνωστοί που ξέρουν για το pandespani και την αγάπη μου για τη
γαστρονομία, υποθέτουν πως κάθε μέρα σπίτι μου φτιάχνουμε δύσκολα πιάτα
και ...
2
Οι
ταλιατέλες είναι τυπικό επίπεδο ζυμαρικό με αβγά, της κεντρικής και
βόρειας Ιταλίας. Μάλιστα, πρότυπο του ζυμαρικού σε χρυσό έχει επισήμως
κατατεθεί (το 1972) στο βιοτεχνικό & αγροτικό εμπορικό επιμελητήριο
της Μπολόνια από την Αδελφότητα του Τορτελίνι (Confraternita del tortellino) και την Ακαδημία της ιταλικής κουζίνας
με την ακριβή μπολονέζικη συνταγή και τις διαστάσεις του, ήτοι πλάτος
πριν το βράσιμο στα 7 χιλ. και μετά το βράσιμο 8 χιλ. ενώ το πάχος του
κυμαίνεται μεταξύ 0.06 και 0.08 χιλ. Εκτός του ραγού μπολονέζε με
πρωτοκαθεδρία στην Emilia-Romagna, οι ταλιατέλες ταιριάζουν σε πολλές
σάλτσες με κρέας και κιμά, ιδιαίτερα σε κυνήγι και σε συνταγές που η
νοστιμιά χρειάζεται να ακολουθήσει μια επεκτατική πολιτική, όπερ να
απλωθεί σε ζυμαρικό με σχετική επιφάνεια και δυνατότητα να δεχθεί
επιπλέον τριμμένο τυρί.
Ο
συνδυασμός τους με θαλασσινά ανήκει στις πλέον ελαφριές και φίνες
προσεγγίσεις. Κι εδώ βεβαίως, όλο το παιχνίδι γίνεται στη σάλτσα,
ενισχυμένη σε γεύση από τα κεφάλια των ψαριών και των γαρίδων αλλά και
τον ζωμό των μυδιών. Ωραιότερη βάση για να αποδώσει γευστικά δεν
υπάρχει. Γι’ αυτό και τα ζυμαρικά βράζουν μέσα σ’ αυτή και ιδανικά
βγαίνουν με την ειδική πιρούνα χωρίς να στραγγίξουν εντελώς πριν μπουν
στις γαρίδες με τη ντομάτα.
Προετοιμασία:
1 ώρα περίπου. Μπορείτε να κάνετε το ζωμό και τη σάλτσα νωρίτερα ή και
την προηγουμένη. Διατηρείστε τα στο ψυγείο. Το μαγείρεμα των μυδιών και
γαρίδων γίνεται την ίδια μέρα. Αν χρησιμοποιήσετε δυο ευρύχωρα σκεύη
(υπολογίστε να χωράνε όλα τα υλικά) από την αρχή, θα έχετε τη λιγότερη
στοίβα για πλύσιμο στην κουζίνα. Μέτριας δυσκολίας. Ακολουθείστε τα
fool-proof βήματα.
Ετοιμάζετε τις γαρίδες:
Τις καθαρίζετε αφαιρώντας κεφάλια και κελύφη, κόβοντάς τα κατά μήκος
μέχρι την ουρά, με μαχαίρι ή ψαλίδι. Κρατάτε την ουρά. Καθαρίζετε και
τις μαύρες γραμμές στη ράχη και στην κοιλιά (αν υπάρχουν). Κρατάτε τα
σώματά τους σε μπολ χωριστά. Βάζετε τα κεφάλια τους με τα κελύφη σε
κατσαρόλα και τα βράζετε με τα κεφάλια των ψαριών, τη δάφνη, το κρεμμύδι
και 1.2 λίτρα νερό για 30 λεπτά (με καπάκι, σε σιγανή φωτιά, αφού πρώτα
πάρει να βράζει).
Ετοιμάζετε τα μύδια:
Στο ίδιο κατσαρόλι ζεσταίνετε το κρασί να βράζει (μέτρια φωτιά) και
ρίχνετε τα μύδια. Σκεπάζετε και βράζετε για 3-4 λεπτά. Πετάτε τα μύδια
που μείναν κλειστά και με τρυπητή κουτάλα μεταφέρετε τα ανοιχτά σε μπολ,
ρίχνοντάς τους λίγο χοντρό αλάτι και πιπέρι. Σουρώνετε το υγρό στην
κατσαρόλα που περιέχει τον υπόλοιπο ζωμό, κρατώντας 1 φλυτζ. χωριστά.
Κάνετε τη σάλτσα:
Στο ίδιο κατσαρόλι και σε μέτρια φωτιά, βάζετε το ελαιόλαδο να ζεσταθεί
και σοτάρετε το σκόρδο για 1 λεπτό (να μην μαυρίσει). Προσθέτετε τις
ντομάτες, αλάτι, πιπέρι και το θυμάρι και σιγομαγειρεύτε για 15-20
λεπτά, ώστε να σωθεί λίγο το ζουμί.
Ετοιμάζετε τις ταλιατέλες:
Βράζετε τον ζωμό (που έχει συγκεντρωθεί στην κατσαρόλα), προσθέτοντας
το επιπλέον νερό που χρειάζεται να υπάρχει για το βράσιμο των ζυμαρικών
-τουλάχιστον 1 λίτρο ακόμη- και μόλις αρχίζει να βράζει, αλάτι. Ρίχνετε
τις ταλιατέλες και τις βράζετε άκρως al dente, ήτοι 1-1.5 λεπτό λιγότερο
από τον κανονικό χρόνο.
Προσθήκη στις αγαπημένες