Eχετε µια σχέση δοµηµένη µε πολλή αγάπη και σεβασµό.
ΛΕΥΤΕΡΗΣ ΠΑΝΤΑΖΗΣ: Έχουµε µια ολοκληρωµένη σχέση πατέρα και κόρης. Είµαστε...
ευτυχισµένοι µαζί!
Παράλληλα όµως κοντράρεστε. Μου έκανε εντύπωση ότι την προηγούµενη περίοδο για µερικούς µήνες δεν µιλούσατε.
ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΑ ΠΑΝΤΑΖΗ: Τρεις φορές τσακωθήκαµε και δεν µιλούσαµε για πολλούς µήνες. Όταν διαφωνούµε, ο καθένας εµµένει απόλυτα στην άποψή του, µέχρι τέλους, θεωρώντας ότι ο άλλος έχει άδικο. Έτσι πεισµώνουµε και οι δύο.
Ποιος υποχωρεί πρώτος;
Κ.Π.: Συνήθως µοιράζεται. Την πρώτη φορά το έκανε ο µπαµπάς, έπειτα εγώ.
Τι αγαπάς περισσότερο στον Λευτέρη;
Κ.Π.: Ότι είναι η ψυχή της παρέας.
Λ.Π.: Είµαι «νούµερο». Θυµάµαι κατά τα σχολικά µου χρόνια ποτέ δεν πλήρωνα εισιτήριο όταν πηγαίναµε εκδροµή. Με έβαζαν στη θέση του συνοδηγού στο πούλµαν, όπου έκανα µιµήσεις διάφορων ηθοποιών και τραγουδούσα.
Λευτέρη, τι λατρεύεις στην κόρη σου;
Λ.Π.: Τον αυθορµητισµό της, την ειλικρίνειά της, το πείσµα της να πετύχει σε ό,τι έχει θέσει ως προτεραιότητα στο µυαλό της. Βέβαια, της τονίζω συνεχώς ότι πρέπει να γνωρίζει πως, όταν έχει πείσµα και µαγκιά, θα πρέπει να υποστεί τις αντίστοιχες συνέπειες. Πρέπει να ελίσσεσαι για να κρατάς τις ισορροπίες.
Κ.Π.: Αν θεωρήσω ότι ένας άνθρωπος κάνει ολοκληρωτικά λάθος, δεν µπορώ να κρατήσω το µέτρο.
Σε στεναχώρησε ποτέ ο Λευτέρης κατά τη διάρκεια της παιδικής σου ηλικίας;
Πριν από µερικά έτη η µαµά σου αντιµετώπισε τον καρκίνο, κερδίζοντας µια δύσκολη µάχη. Επηρέασε τη ζωή σου;
Κ.Π.: Ήµουν δεκατεσσάρων ετών. Είναι σαν να µην έχω αναµνήσεις από το διάστηµα που αρρώστησε από καρκίνο η µητέρα µου. Δεν θυµάµαι τίποτα από εκείνη την περίοδο. Δεν υπάρχει στο µυαλό µου το πού έµενα, τι έκανα στο σχολείο, τι φίλους είχα, πού έβγαινα. Λειτουργώ σαν να έπαθα αµνησία.
Λ.Π.: Ο καρκίνος της Ζώζας επηρέασε ψυχολογικά την Κωνσταντίνα, γιατί το ήξεραν οι συµµαθητές της. Από την πρώτη ηµέρα της ασθένειας ήρθε σπίτι µου και µείναµε όλοι µαζί καθ’ όλη τη διάρκεια των θεραπειών. Κάποια στιγµή οι καθηγητές της Κωνσταντίνας µε κάλεσαν στο σχολείο. Η απόδοσή της στα µαθήµατα είχε πέσει. Στεναχωριόταν και δεν το εξέφραζε. Ήµασταν πολύ δεµένοι όµως. Έδινα συνεχώς κουράγιο και δύναµη στη Ζώζα. Ο άρρωστος έχει τεράστια ανάγκη από ψυχική δύναµη.
Τρόµαξες όταν αντιλήφθηκες το µέγεθος του προβλήµατος της ασθένειας της Ζώζας;
Λ.Π.: Όταν µου ανέφερε ο γιατρός ότι ήταν κακοήθης ο όγκος, κόπηκαν τα πόδια µου. Ήµουν στο γραφείο και έβαλα τα κλάµατα. Δεν είχε σηµασία που ήµασταν χωρισµένοι ή ανά περιόδους µαλώναµε. Είναι δικός µου άνθρωπος. Την πονάω και την αγαπάω. Μου χάρισε ό,τι πολυτιµότερο έχω στη ζωή µου, την κόρη µου.
Περάσατε περιόδους έντασης µε τη Ζώζα;
Κ.Π.: Ακόµη συµβαίνει.
Λ.Π.: Όλες οι οικογένειες νοµίζω περνούν τέτοιες στιγµές.
Κωνσταντίνα, συνήθως κρατάς τις ισορροπίες;
Κ.Π.: Είµαι η µαµά των δύο. Έχω τα παιδάκια µου, τον Λευτέρη και τη Ζώζα, και λέω ό,τι θέλει να ακούσει ο ένας ή ο άλλος αντίστοιχα. Πολλές φορές νοµίζω ότι είµαστε ακόµη όλοι µαζί. Θέλω να κάνουµε πράγµατα και οι τρεις. Ξεχνάω ότι ο καθένας πια έχει τη δική του ζωή, γιατί έχουµε καλές σχέσεις. Βέβαια, κάθε φορά που βρισκόµαστε και οι τρεις, γίνεται ένας µικρός χαµός.
Πώς ονειρεύεστε το κοινό µέλλον σας;
Λ.Π.: Θέλω η Κωνσταντίνα να πετύχει τα όνειρά της και χαίροµαι ειλικρινά που προσπαθεί πολύ γι’ αυτό.
Κ.Π.: Έπειτα από µερικά χρόνια θέλω να ζω στο εξωτερικό και να έχω µαζί µου τη µαµά και τον µπαµπά µου. Θέλω να δώσω πίσω όσα τους χρωστάω. Θεωρώ ότι κανένας γονέας δεν έχει υποχρέωση να δώσει το οτιδήποτε στα παιδιά του. Το κάνει επειδή το επιθυµεί. Τους οφείλω πολλά. Μου χάρισαν απλόχερα αγάπη και στοργή. Θέλω να τους το επιστρέψω.
Από τον Γιάννη Βίτσα
ΛΕΥΤΕΡΗΣ ΠΑΝΤΑΖΗΣ: Έχουµε µια ολοκληρωµένη σχέση πατέρα και κόρης. Είµαστε...
ευτυχισµένοι µαζί!
Παράλληλα όµως κοντράρεστε. Μου έκανε εντύπωση ότι την προηγούµενη περίοδο για µερικούς µήνες δεν µιλούσατε.
ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΑ ΠΑΝΤΑΖΗ: Τρεις φορές τσακωθήκαµε και δεν µιλούσαµε για πολλούς µήνες. Όταν διαφωνούµε, ο καθένας εµµένει απόλυτα στην άποψή του, µέχρι τέλους, θεωρώντας ότι ο άλλος έχει άδικο. Έτσι πεισµώνουµε και οι δύο.
Ποιος υποχωρεί πρώτος;
Κ.Π.: Συνήθως µοιράζεται. Την πρώτη φορά το έκανε ο µπαµπάς, έπειτα εγώ.
Τι αγαπάς περισσότερο στον Λευτέρη;
Κ.Π.: Ότι είναι η ψυχή της παρέας.
Λ.Π.: Είµαι «νούµερο». Θυµάµαι κατά τα σχολικά µου χρόνια ποτέ δεν πλήρωνα εισιτήριο όταν πηγαίναµε εκδροµή. Με έβαζαν στη θέση του συνοδηγού στο πούλµαν, όπου έκανα µιµήσεις διάφορων ηθοποιών και τραγουδούσα.
Λευτέρη, τι λατρεύεις στην κόρη σου;
Λ.Π.: Τον αυθορµητισµό της, την ειλικρίνειά της, το πείσµα της να πετύχει σε ό,τι έχει θέσει ως προτεραιότητα στο µυαλό της. Βέβαια, της τονίζω συνεχώς ότι πρέπει να γνωρίζει πως, όταν έχει πείσµα και µαγκιά, θα πρέπει να υποστεί τις αντίστοιχες συνέπειες. Πρέπει να ελίσσεσαι για να κρατάς τις ισορροπίες.
Κ.Π.: Αν θεωρήσω ότι ένας άνθρωπος κάνει ολοκληρωτικά λάθος, δεν µπορώ να κρατήσω το µέτρο.
Σε στεναχώρησε ποτέ ο Λευτέρης κατά τη διάρκεια της παιδικής σου ηλικίας;
Πριν από µερικά έτη η µαµά σου αντιµετώπισε τον καρκίνο, κερδίζοντας µια δύσκολη µάχη. Επηρέασε τη ζωή σου;
Κ.Π.: Ήµουν δεκατεσσάρων ετών. Είναι σαν να µην έχω αναµνήσεις από το διάστηµα που αρρώστησε από καρκίνο η µητέρα µου. Δεν θυµάµαι τίποτα από εκείνη την περίοδο. Δεν υπάρχει στο µυαλό µου το πού έµενα, τι έκανα στο σχολείο, τι φίλους είχα, πού έβγαινα. Λειτουργώ σαν να έπαθα αµνησία.
Λ.Π.: Ο καρκίνος της Ζώζας επηρέασε ψυχολογικά την Κωνσταντίνα, γιατί το ήξεραν οι συµµαθητές της. Από την πρώτη ηµέρα της ασθένειας ήρθε σπίτι µου και µείναµε όλοι µαζί καθ’ όλη τη διάρκεια των θεραπειών. Κάποια στιγµή οι καθηγητές της Κωνσταντίνας µε κάλεσαν στο σχολείο. Η απόδοσή της στα µαθήµατα είχε πέσει. Στεναχωριόταν και δεν το εξέφραζε. Ήµασταν πολύ δεµένοι όµως. Έδινα συνεχώς κουράγιο και δύναµη στη Ζώζα. Ο άρρωστος έχει τεράστια ανάγκη από ψυχική δύναµη.
Τρόµαξες όταν αντιλήφθηκες το µέγεθος του προβλήµατος της ασθένειας της Ζώζας;
Λ.Π.: Όταν µου ανέφερε ο γιατρός ότι ήταν κακοήθης ο όγκος, κόπηκαν τα πόδια µου. Ήµουν στο γραφείο και έβαλα τα κλάµατα. Δεν είχε σηµασία που ήµασταν χωρισµένοι ή ανά περιόδους µαλώναµε. Είναι δικός µου άνθρωπος. Την πονάω και την αγαπάω. Μου χάρισε ό,τι πολυτιµότερο έχω στη ζωή µου, την κόρη µου.
Περάσατε περιόδους έντασης µε τη Ζώζα;
Κ.Π.: Ακόµη συµβαίνει.
Λ.Π.: Όλες οι οικογένειες νοµίζω περνούν τέτοιες στιγµές.
Κωνσταντίνα, συνήθως κρατάς τις ισορροπίες;
Κ.Π.: Είµαι η µαµά των δύο. Έχω τα παιδάκια µου, τον Λευτέρη και τη Ζώζα, και λέω ό,τι θέλει να ακούσει ο ένας ή ο άλλος αντίστοιχα. Πολλές φορές νοµίζω ότι είµαστε ακόµη όλοι µαζί. Θέλω να κάνουµε πράγµατα και οι τρεις. Ξεχνάω ότι ο καθένας πια έχει τη δική του ζωή, γιατί έχουµε καλές σχέσεις. Βέβαια, κάθε φορά που βρισκόµαστε και οι τρεις, γίνεται ένας µικρός χαµός.
Πώς ονειρεύεστε το κοινό µέλλον σας;
Λ.Π.: Θέλω η Κωνσταντίνα να πετύχει τα όνειρά της και χαίροµαι ειλικρινά που προσπαθεί πολύ γι’ αυτό.
Κ.Π.: Έπειτα από µερικά χρόνια θέλω να ζω στο εξωτερικό και να έχω µαζί µου τη µαµά και τον µπαµπά µου. Θέλω να δώσω πίσω όσα τους χρωστάω. Θεωρώ ότι κανένας γονέας δεν έχει υποχρέωση να δώσει το οτιδήποτε στα παιδιά του. Το κάνει επειδή το επιθυµεί. Τους οφείλω πολλά. Μου χάρισαν απλόχερα αγάπη και στοργή. Θέλω να τους το επιστρέψω.
Από τον Γιάννη Βίτσα
Για το myself.gr,
Απο το περιοδικο ΕΓΩ!Weekly, 04/11/2013
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου